Reizen: Manila, Balut, Afval en Wegwerpcamera’s
Gisteren was wederom een pittige dag! Nadat donderdag een ‘rust’ dag was waarin ik vooral veel heb nabewerkt, ging ik gisteren weer op pad. Ik werd om half 10 opgehaald met een jeepney na een slapeloze nacht. Ik lag half te pitten op mijn rugzak toen ik wakker werd van het jeepney geronk. Heerlijk is dat. Ik stapte bepakt en bezakt in en al hobbelend en bobbelend gingen we richting Papaya Academy. Het is echt bizar. Een jeepney komen uit de tweede wereldoorlog en waren van de Amerikanen, ze zijn hier verlengd en omgebouwd tot bussen. Inclusief gaten in de grond en stangen om je vast te houden. En dat is maar goed ook!
Na een uurtje hobbelen kwamen we aan op Papaya Academy waar het eigenlijk al vertrouwd voelde. We hebben nog even wat afspraken doorgenomen en toen kon ik de wegwerpcamera’s gaan uitdelen aan de kinderen. Ik had een aantal richtlijnen en regels opgesteld en de leraressen hadden tien kinderen uitgezocht die netjes naast elkaar zaten te luisteren naar de uitleg. Ongelooflijk. Nederlandse kinderen kunnen er nog wat van leren.
Daarna ging ik met de kinderen mee de Jeepney in om ze thuis te brengen naar de sloppenwijk Payatas. Dit is een sloppenwijk rondom een vuilnisbelt waar mensen hun geld verdienen. Wat een cultuurshock krijg je dan. Het ene moment stralende kinderen op de school met een bord eten voor hun neus, en het volgende moment kom je op de plek waar ze wonen. In de stank, tussen de dieren, tussen het afval. Het was leuk dat mijn begeleidster van Papaya heel veel mensen kende daar waardoor ik daadwerkelijk op veel plekken naar binnen kon. Halverwege begon het ook nog eens flink te regenen. (typisch! We doen een project over water, en het regent normaal gespreken nooit rond deze tijd!)
Met een trycicle ben ik rondgereden door de sloppenwijken. Van de ene kant naar de andere kant. Ik heb gezien hoe men het afval dat ze verzamelen wassen in de rivier, die ontzettend vies is. Daarna brengen ze het naar de junkshops die er zitten, of naar de fabriek. Een kilo lege plastic flesjes levert ze 12 peso op. Dat is ongeveer 0,22 cent. Schokkend. Iedereen was echt heel erg lief voor me en het was heel bijzonder om zo welkom geheten te worden.
SONY DSC
SONY DSC
SONY DSC
Ik sprak met een gezin dat met zijn zevenen in 1 ruimte sliepen. Ze vertelden me over de ramp uit 2002 waarbij door een enorme regenbui het afval van de berg afgleed en honderden mensen de dood vonden. Verschrikkelijk. Ondertussen boden ze me een drankje aan wat bestond uit zoete aardappel, chocolademouse, cocos, rijst, gelatine, en weet ik veel wat nog meer.. ik heb het maar niet geproeft haha.
SONY DSC
Ook nam ik een kijkje op een kleuterschool waar de kinderen van de Payatas les krijgen. Bijzonder om er te mogen kijken. Ik heb echt ongelooflijk veel gezien en gehoord en het is gewoon teveel om allemaal even op te schrijven. Er komt vast nog veel meer naar boven de komende dagen!
Ik heb er een aantal uren rondgelopen tussen het afval, en af en toe bij mensen binnen geweest. Het was een hele bijzondere ervaring. Volgende week ga ik terug. Nu eerst nog wat in de buurt bezoeken en morgen ga ik weer op pad.
Overigens heb ik gisterenavond nog een hapje ‘balut’ op. Dit is een 18 dagen oud kuiken in het ei die ze koken. De eerste botjes en veren zijn al ontstaan… ugh! Toch smaakte het gewoon naar omelet..
Tot snel!
Er zijn trouwens nog steeds veel problemen met internet, dus kan ik weinig updates plaatsen, maar ik doe mijn best!
jose van de ven
Hoi Ilse, wat fijn om de mooie ervaringen die je opdoet te lezen en de foto’s te bekijken.
We blijven je volgen, succes de komende week!
Liefs oom Kees en tante José