Reizen: Manila, Afscheid, Voetbal en Ecopark

Zaterdag was het dan zo ver. Loes en ik gingen voor de laatste keer naar Papaya School. Samen met ate Jo gingen we weer richting Payatas. Loes ging een uur lang een van de leerlingen van de school filmen over haar dagelijkse leven. Ondertussen ging ik op zoek naar het thema van de webdocumentaire: water. Ik maakte wat beelden van mensen die zich wassen in de sloppenwijken. Ondertussen werd ik van alle kanten in de gaten gehouden door kinderen. Het meisje wat Loes filmde fluisterde dat ze zo keken omdat ze nog nooit mensen hadden gezien met onze huidskleur. hihi!

Het was echt ontzettend mooi om nog even rond te mogen lopen in de Payatas, ondanks dat het misschien niet echt heel veilig is, heb ik me geen moment onveilig
gevoeld dankzij de ‘bewaking’ van ate Jo. Ik voelde me ontzettend welkom bij iedereen.

Na een tijdje liepen we naar een voetbalkooi waar een wedstrijd plaats vond tussen het nationale Filipijnse voetbalteam (!) en de straatkinderen van Payatas. De  ASCT, een engelse organisatie die samenwerkt met Kalinga, geven de kinderen geld om naar school te gaan. Als ze naar school komen krijgen ze voetbaltraining. Komen ze niet, krijgen ze ook geen training. Als hun cijfers erg om laag gaan, krijgen ze minder geld. Het is een mooi systeem en je ziet hoe onwijs enthousiast de kinderen zijn tijdens een wedstrijd. Heb er echt van genoten.

Daarna zijn we richting Eco Park gereden, een park dat helemaal is aangelegd vol met tropische planten. We hebben wat gedronken en gekletst met verschillende mensen. Moesten op de foto met een Jappanners die helemaal hysterisch werden omdat ze blanke mensen zagen, en hebben lekker een beetje rustig aan gedaan in het zonnetje. Een van de weinige chill momenten hier in Manila, zonder de hectiek van de stad. Met hele lieve mensen.

Daarna heb ik nog wat souvenirs gekocht, en daarna veel spulletjes gekocht op Papaya school die door de moeders van de kinderen zijn gemaakt.

Mijn vervoersmiddel van de afgelopen twee weken!

En toen kwam het moment van afscheid. Helaas. Terwijl ik in de jeepney zat ging de zon onder en veranderde de weg in een lichtjeszee. De geur van smog waar ik inmiddels (bijna) aan gewend ben, en Ate Jo die heel hard mee zong met You are not alone van Michael Jackson. Toen moest ik wel even een traantje wegpinken. En later al helemaal, toen ik Jo een hele dikke knuffel gaf. Ik zal haar oprecht, onwijs missen.