Projectpapa: Negen jaar

Negen jaar geleden is het vandaag. Negen jaar nadat papa ziek werd. Negen jaar nadat zijn arm geamputeerd werd. Negen jaar na het begin van een 8 weken durende coma. Negen jaar nadat ik een post traumatische stress stoornis kreeg. Negen jaar nadat de dokters zeiden dat hij 5% overlevingskans had. Negen jaar nadat hij aan 37 infusen lag. Negen jaar nadat ik huilend naast zijn bed zat als tiener. Negen jaar nadat mijn broer me om 7 uur uit bed haalde. Negen jaar na ‘papa gaat dood’. Negen jaar na schelden op de wereld. Negen jaar na een allesverwoestende machteloosheid. Negen jaar. Vandaag.

Op kerstavond dit jaar kreeg papa twee soorten parfum. Ik spoot er een op zijn arm, zodat hij kon ruiken. Zelf kan hij dat niet. Toen ik het andere geurtje wilde testen vroeg ik bloedserieus om zijn andere arm. Het was even stil. Toen begon iedereen bulderend te lachen. Niet veel later viel ik gierend van het lachen van de bank. Negen jaar later vergat ik heel even dat hij nog maar een arm heeft. Ik kan me hem niet eens meer herinneren met twee. Negen jaar later ben ik heel erg blij dat mijn papa er nog is, en dat hij 72 mag worden deze maand. En dat we dat gewoon thuis vieren. En dat we grapjes kunnen maken om onze eenarmige bandiet.