Update Mantel der Liefde – 25 mei 2017 – Zevenmijlslaarzen

Het is alweer een maand geleden dat ik voorzichtig in een eerste blog mijn plannen voor de Mantel der Liefde deelde. Doodeng vond ik dat. Wat ik toen nog niet wist is dat ik vanaf dat moment een paar zevenmijlslaarzen aangeboden kreeg om gigantische stappen in te zetten. Die symbolische laarzen kreeg ik aan na mijn eerste afspraak met Merel en Carla op 4 mei. Nu ik dit typ besef ik me dat dat pas een week of drie geleden is. Voor mijn gevoel zijn we al maanden samen aan het werk. Het projectplan werd door Carla in een uiterst professioneel grafisch jasje gegoten en Merel stortte zich samen met mij vol overgave op de begroting, die, spannend als het is, binnen no time vrij “groot” werd. Ook bedacht ze een waanzinnig ontwerp voor de expo.

Er waren afspraken, mailtjes, ideeen. Duizend telefoontjes, e-mailtjes, en gesprekken. Dag en nacht ben ik voor mijn gevoel bezig met dit project. Daarnaast loopt mijn inbox ook nog vol met “gewoon” werk in opdracht. Soms best een heftige combinatie merk ik. Er zijn dagen dat ik drie gesprekken heb voor de Mantel der Liefde en dat mijn hoofd vervolgens ZO vol zit met informatie dat ik het bijna niet meer kan verwerken. Dan lig ik ‘s avonds in mijn bed en denk ik echt: waar BEN ik mee bezig. Ik leer elke dag ontzettend veel, leer prachtige mensen kennen en besef me steeds meer hoe belangrijk het is wat we hier met zijn allen aan het neerzetten zijn. Er komen best wat emoties bij kijken. Daarbij kent iedereen die ik wel een mantelzorger of is er zelf een. Het is overal. Het wordt tijd dat het bespreekbaar gemaakt gaat worden. Daar gaan we wat aan doen.

We slaan een brug tussen cultuur, (ouderen)zorg en onderwijs. We zorgen voor verbindingen tussen al deze richtingen. Ik kan echt niet wachten tot het november is en het er allemaal staat. Maar voor nu gaan we eerst verder met fondsaanvragen en het zoeken naar sponsoren en impulsgelden. Ondertussen bekijken we locaties, ontdekken we dat er heel veel meer bij komt kijken dan we dachten (wist je dat je een gecertificeerde electricien moet inhuren wanneer je locatie geen licht heeft om dat aan te leggen ivm brandveiligheid? Of dat je suppoosten nodig hebt die de expositie in de gaten houden? Je kan er moeilijk maandenlang zelf bij gaan staan. En hoe doe je dat als je workshops aanbiedt? Wie betaald dan je uren? Enne, vervoer van de expositie? Reken maar eens uit wat een busje huren, het sjouwen en in elkaar zetten en benzine kost!)

Het is een grote achtbaan waarin ik zit en ik vind het te gék. Dat vooral. Er zijn zoveel mensen die meedenken en willen helpen! De eerste goed nieuws berichten kregen we deze week al. Drie weken nadat we met zijn 3en onze schouders eronder zetten. Het is ongelooflijk. Het is prachtig. Het is hartstikke eng, spannend, vermoeiend, waanzinnig, nog spannender, onzeker, dankbaar en zo nog driehonderd dingen meer. Mijn hoofd gaat letterlijk alle kanten op maar het is het dubbel en dwars waard!

 

 

 

Post A Comment