De Mantel der Liefde – 15 juli 2017 – Waar staan we nu?

Het is zaterdagochtend, ik drink koffie in mijn tuin in de zon en glimlach. Over een week ga ik op vakantie. Iets wat ik best lastig vind. Ik moet de Mantel der Liefde thuis laten en enkel de noodzakelijke mail beantwoorden. Geen laptop mee, geen camera mee. Alleen een analoge met drie rolletjes. Een fotootje of 90. Loslaten en vertrouwen hebben dat het goed komt. Dat zijn misschien wel de mooiste lessen die ik momenteel leer.

Want wat waren de afgelopen weken hectisch. Begin mei was het dat ik voor het eerst samen zat met Merel en Carla, dat de Mantel der Liefde ineens een team had. Allemaal nieuw. Ben je naast fotograaf ineens projectleider van een project met behoorlijk wat nullen. Het was nogal overweldigend. Er moet een berg geld bij elkaar worden gebracht. Een hele flinke berg. Iemand zei gisteren tegen me: “ach het is eigenlijk net als 100 euro alleen dan met een paar nullen meer, amper verschil!”

De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van heel veel bellen, mailen, afspraken en regeldingen. De expositie moet ontworpen worden, gemaakt worden, er moet pr komen, suppoosten, vergunningen, locaties, een randprogramma, een educatietraject, een opening…en eigenlijk besef ik m nu pas dat ik uberhaupt alle foto’s nog moet gaan maken. Daar draait het uiteindelijk allemaal om. Door het “zakelijke deel” is het creatieve deel naar de achtergrond verdwenen. Na de vakantie ga ik daar verandering in brengen. In augustus wil ik gaan fotograferen.

Nog even terugkomend op het vertrouwen: we hebben enorm veel lijntjes uitgezet de afgelopen weken, maar hoe het altijd gaat met subsidies en fondsen: het duurt eeuwig. Vorige week besloot ik dat het rust zou geven om de boel te verplaatsen naar begin 2018. De rest van het jaar op ons gemak fondsen werven en dan volgend jaar gewoon knallen. Een dag later kreeg ik een telefoontje. Ik stond in een te kleine bikini vloekend in het tl licht van een pashokje in de hunkemoller toen ik gebeld werd. Dat telefoontje zorgde ervoor dat we in een klap over de helft van ons noodzakelijke bedrag kwamen.

Ik heb de bikini maar gekocht. (met tranende ogen en een gigantische glimlach)
Toen besloten we: nu moeten we door. Nu gaan we gewoon alles op alles zetten. Deze weken barsten dan ook van de afspraken. Mijn werk in opdracht is een beetje stiller en al mijn tijd gaat in het project zitten. Waar ik een maand geleden nog als een kip zonder kop het overzicht probeerde te houden, non-stop met het project bezig was, bang was dat het zou mislukken, me om de zoveel uur afvroeg waar ik in hémelsnaam aan begonnen was, op bezoek bij mijn ouders alleen maar als een soort ratelende peuter alle veranderingen en vorderingen eruitgooide, is er nu wat veranderd.

Er is een soort rust. We zijn er nog niet, maar we gaan er komen. Nee is geen optie. Dat is het nooit geweest. Ik ben dit project begonnen met het idee: dit gaat lukken. Hoe dan ook. Het is té belangrijk. Nederland heeft hier wat aan. Alle partijen waarmee ik om de tafel zit zien dat ook. We slaan een brug tussen cultuur, ouderen(zorg) en educatie. We gaan de beeldvorming van mantelzorgers veranderen. Ik vind t echt waanzinnig om te zien hoe alles loopt. Hoe van het een het ander komt en daar dan weer het volgende van. Hoe rotsvast vertrouwen en enthousiasme deuren opent waarvan ik geen idéé had dat ze uberhaupt open konden.

“Zo zie je maar Ilse, hoe ver je komt met passie, enthousiasme en een waanzinnig projectplan waar je honderd procent achter staat” zei iemand vorige week tegen me aan de telefoon nadat er weer zo’n onmogelijke deur open ging. Ik vind het mooi, hoe het lijkt te werken. Ik ben ook heel blij dat ik een modus heb gevonden om met al dit om te gaan en om nu vanuit een bepaalde rust ernaar te kunnen kijken. Geen nachten vol piekergedachtes meer, ook al moeten er nog 1000000 dingen geregeld worden voor november: het komt goed. Die laatste 50% van het geld krijgen we ook wel en de rest volgt vanzelf.

Ik ga volgend weekend lekker twee weken naar de zon en kan niet wachten om bij thuiskomst weer vol ervoor te gaan.

Oh, maar eerst nog “even” een stichting oprichten. Past prima in het kader van: “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan”

ps: www.mantelderliefde.nl staat vanaf nu online!