2018

Twee duizend en achttien.

Ik keek wel naar je uit. 2017 was een soort van te gekke tornado en ik verlangde naar de stilte ná de storm. Wat ik niet echt had bedacht was dat de tornado gewoon nog even door ging. De Mantel der Liefde, de expositie die zo’n beetje heel 2017 in beslag nam werd een succes en reisde in 2018 gewoon nog door het land! Ik had niet durven dromen dat het zo mooi zou zijn. Ik ben heel erg dankbaar dat er zoveel prachtige plekken zijn in Nederland die de expositie maar wat graag wil(d)en hebben.

2018 was het jaar waar ik voor het eerst naar een  punk rock concert ging en dat nog leuk bleek te vinden ook. In München. Ik was er 2 keer trouwens, in dat München. Om op de allerleukste Snuit der Snuiten te passen. Ik verkende de stad zowel in de winter als in de zomer. Zag veel musea, liep tegen een expositie van Richard Avedon aan en at curryworst. (Zoals het hoort).

Ik vierde een prima carnaval, had een bloeiend moestuin jaar, zag heel veel fijne lieve mensen, maakte prachtige wandelingen en ontdekte nieuwe plekjes rondom Breda. Ik heb zelfs geschaatst in het bos! In 2017 had ik me voorgenomen om in 2018 na 8 jaar weer te gaan paardrijden en dat was de beste beslissing die ik had kunnen nemen. Elke maandagavond rijd ik een uurtje op Buddy en dat is misschien wel t beste uurtje van de week.

Ik zag naast München ook Rome & Florence en lag twee weken aan zee aan de Franse kust. Al met al een príma vakantiejaar. Ik at enorm veel pasta en pizza, zwom tijdens de maansverduistering in de middellandse zee en zag prachtige dorpjes.

Ik werkte voor oude én nieuwe klanten. O.a. de Gemeente Den Bosch, Surplus, KunstLoc, Stroomversnelling, Avans Hogeschool en voor mijn eerste internationale klant: het Rocky Mountain Institute in Amerika.

Maar 2018 was voor mij ook een jaar van verlies. Groot verlies. Ik zat twee weken aan het sterfbed van mijn allerliefste oma. Mijn oma die ik nog elke dag mis. Mijn oma die me “rotzakske” noemde en “Lillik ding” als ik haar weer eens pestte. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de ruimte had om samen met oma en mijn familie haar laatste dagen door te brengen. Hoe stom het ook is, ik had het niet willen missen. Bewust afscheid kunnen nemen van iemand is een bijzonder mooi en pijnlijk iets.
Niet heel veel later was er een tweede groot afscheid. Van mijn Ome Kees. Ome Kees die verloor van de kanker die in zijn lijf zat. Ome Kees die mijn boekhouding deed en altijd alle tijd nam om me alles uit te leggen. Ome Kees met al zijn grapjes.

Ik mis hen.

Ik kijk uit naar 2019, naar meer moois en liefs, naar paardrijden, wandelingen in het bos, veel moestuinen, en natuurlijk te gekke nieuwe fotoprojecten.

Ik wens jullie de wereld,

En om met de woorden van mijn Oma en Oom te eindigen:

“Wees tevreden met wat je hebt”

&

“Uitkijken met oversteken”

Liefs,

Ilse