Category: Persoonlijk

Toen ik klein was had ik een Pennyautomaat waar ik al mijn gespaarde guldens zorgvuldig instopte. Ik vond het een fantastisch ding.  Inmiddels heet het een Pinniemaat en zijn er euro’s in plaats van guldens. Toen ik ging studeren opende ik een studentenrekening bij de ING en toen ik afgestudeerd was veranderde die in een “normale” rekening. 

Toen ik vier jaar geleden mijn zakelijk rekening opende twijfelde ik dan ook geen moment. Ik ging naar het ING kantoor, liet trots mijn KVK inschrijving zien en had binnen een week een rekening geopend. Het eerste jaar met startersvoordelen. Helemaal te gek. 

Twee rekeningen heb ik dus, bij de oranje leeuw. Nu ik, zoals velen van jullie weten, bezig ben met een fantastisch mooi fotografie project over mantelzorg en ouderen, was ik verplicht om een stichting op te richten. Een projectplan van een ton, dat wil je niet combineren met je eigen zakelijke rekening. Veel te ingewikkeld. 

“Waarom wil je per se naar de ING?” deze vraag kreeg ik vrij vaak. “Omdat ik daar al twee rekeningen heb, en dat handig is met overboekingen” zei ik. “Omdat ik eigenlijk nooit problemen met ze heb gehad en snel antwoord krijg op mijn vragen”. 

Dus vroeg ik online, op vakantie, een nieuwe rekening aan voor mijn stichting: de Mantel der Liefde. Ik kreeg een mailtje terug dat ik binnen 10 werkdagen op een ING kantoor moest zijn met mijn paspoort en de boel dan kon regelen. Te gek, dacht ik. 

Op 10 augustus ging ik vol goede moed naar de ING. Nadat ik drie kwartier (!) op een van de oranje banken had zitten wachten was ik aan de beurt. Ik liet mijn mail zien en zei dat ik het openen van mijn rekening kwam bevestigen. Er was niks bekend in het systeem. De medewerker snapte er niet zo veel van. “Heeft u een momentje? dan haal ik er een collega bij”. Een half uur later stond ik buiten. Zonder rekening. Omdat het om een stichting ging moest een van de andere bestuursleden er ook bij zijn.

Goed, had ik misschien kunnen weten, maar het was bést handig geweest als dit vooraf even ergens aan me verteld was. Ik had 1,5 uur verspild. Gelukkig had mijn penningmeester tijd en zaten we een paar uur later weer bij de ING. Dit keer hoefden we “maar” een half uur te wachten. Een uiterst vriendelijke mevrouw regelde alles en beloofde ons dat binnen een week onze rekening geopend zou zijn en het pasje in de bus zou liggen. Blij ging ik naar buiten. We hadden wéér een stap gezet. Dat lange wachten en dat gedoe met de stichting vergaf ik de ING wel.

Op veertien augustus kreeg ik een mail. Met een bijlage. Ik moest allerlei moeilijke vragen beantwoorden. En ze verzochten me vriendelijk binnen 4 weken te reageren. Ik vulde alles z.s.m. in want we hadden haast. Onze sponsors hadden een rekening nodig om geld op te storten. 

Een kleine greep uit de vragen:

6.Welke geldstromen verwacht u over de rekening? Denk aan soort (girale overboekingen,
stortingen contant geld, internationale transacties, etc.) en frequentie van transacties.
7. Doet uw organisatie zaken met consumenten (B2C) of met bedrijven (B2B)?
8. Wie zijn de drie grootste (verwachte) afnemers en de drie grootste (verwachte)
leveranciers dan wel zakenpartners?
9. Houdt uw organisatie zich bezig met im- en/of export?

Goed, dat begrijp ik allemaal wel. Je weet tenminste nooit of je met een terroristische organisatie te maken heeft die zichzelf de Mantel der Liefde noemt. 

Ik kreeg het volgende antwoord:

Wij nemen de aanvraag verder in behandeling en doen ons best de procedure zo spoedig mogelijk af te ronden.

Fijn, dacht ik. Want het pasje had inmiddels al in de bus moeten liggen als ik de mevrouw van het ING kantoor had moeten geloven.

Het duurde en duurde. Ik ging maar weer mailen. En kreeg onderstaand antwoord:

Uw aanvraag ligt op dit moment ter beoordeling. U zult hierover voor het weekend een terugkoppeling per mail ontvangen met eventueel aanvullende vragen. Wanneer u geen terugkoppeling per mail ontvangt, wordt de aanvraag door het zogenaamde ‘tweede paar ogen’ beoordeeld. Daarna wordt de aanvraag afgerond. Dit duurt ongeveer een week.

EEN WEEK? Oke, niet in paniek raken, dacht ik.Het zal er wel bijhoren. Die aanvullende vragen krijgen we vast niet want tsja, we hebben het niet over een stichting die miljoenen gaat omzetten of iets dergelijks. 

Op 18 augustus kreeg ik mail en moest ik de volgende dingen aanleveren:

–       Graag ontvangen wij de statuten van de Stichting mantel der liefde
–       In de CDD inquiry geeft u aan dat de stichting het voornemen heeft om een ANBI status aan te vragen. Graag ontvangen wij documentatie ter verificatie dat de aanvraag voor de ANBI status in werking is gezet.
–      Uit de CDD inquiry komt naar voren dat de begroting voor het eerste project is ingeschat op € XXXXX  euro en dat er tot op heden € XXXX is toegezegd door twee partijen? Kunt u ter verificatie documentatie hiervan overleggen?
–       In navolging op de bovenstaande vraag: u geeft aan dat er nog meerdere sponsoraanvragen lopen. Welke ondernemingen en/of particulieren betreft dit?
–       Zijn er ook buitenlandse en/of particulieren waar de stichting nu mee in gesprek is in relatie tot sponsoring?
–       Accepteert de stichting buitenlandse sponsoring. Zo ja / nee, kunt dit nader toelichten waarom wel/niet?
–       Graag ontvangen wij een specifiekere toelichting omtrent de ingaande / uitgaande transacties die in relatie tot de stichting over de rekening zullen gaan stromen.
–       Waar zullen de eventuele verkregen winsten voor gebruikt worden of aan welke goede zullen de winsten geschonken worden?
–       Ten laatste ontvangen wij graag een toelichting hoe de relatie is ontstaan tussen de verscheidene bestuursleden van de stichting.

Ik raakte lichtelijk gefrustreerd en besloot de ING op te bellen. Onze grootste sponsor is een dergelijk grote partij waarvan ik niet wist of ik zomaar die gegevens mocht delen met derden. Dit vertelde ik de mevrouw aan de telefoon ook.

Haar antwoord was: “Dat is heel vervelend voor u mevrouw, maar als u die gegevens niet geeft kunt u helaas geen rekening bij ons openen”

Ik was flabbergasted. Ik héb al twee rekeningen, ik ben al sinds kleins af aan klant en nu dit? Zouden ze nou écht denken dat we illegale praktijken zouden uitvoeren? Braaf en een tikje gefrustreerd over mijn privacy heb ik wederom netjes antwoord gegeven op alle vragen.

Op 24 augustus kreeg ik wederom antwoord, met wederom dezelfde toezegging:

Uw aanvraag ligt op dit moment ter beoordeling. U zult hierover een terugkoppeling per mail ontvangen met eventueel aanvullende vragen. Daarna wordt de aanvraag afgerond. Dit duurt ongeveer een week.

Ah, te gek. Nog een week. Ik besloot na een paar dagen maar weer te bellen om te vragen hoe lang het zou duren, want we hebben immers haast. De mevrouw beloofde me dat het echt niet lang meer zou duren. Ik vroeg haar meteen hoe het zat met krediet, de mevrouw van het ING kantoor had ons namelijk verteld dat we dit heel makkelijk aan konden vragen.

Een korte uitleg: onze grootste sponsor (bijna 50% van totale begroting) betaald pas achteraf, dit staat zwart op wit in een contract en dus lopen we geen risico wanneer we krediet aanvragen, anders zou ik dat namelijk niet durven. 

De telefoon-mevrouw moest lachen toen ik zei dat t wel om xxxx euro ging. “Ach mevrouw, wij geven krediet tot 250.000 euro! Daar is dit niks bij, geen zorgen. U kunt dit online aanvragen en dan is het binnen 48 uur geregeld”. 

ZO FIJN! Ik was blij. Oke, ik was ook een tikje geirriteerd dat t allemaal zo lang moest duren. 

De 30e kreeg ik dan EINDELIJK bericht dat onze rekening was goedgekeurd. Ik moest nog “even” wachten op de post met pincodes en dat soort dingen. Deze kreeg ik afgelopen woensdag in de bus. Helemaal opgelucht en blij fietste ik naar een ING service punt. Yes, we hadden een rekening, mensen konden storten, we konden krediet aanvragen in afwachten van de rest van de sponsoring en beginnen met het bouwen van de expositie. HOERA! 

Ik logde in en ging naar krediet aanvragen toe. 

“Het is voor deze rekening niet mogelijk krediet aan te vragen” zag ik staan.

Vreemd, dacht ik. Naief als ik was dacht ik dat we vast nog niet helemaal goed in t systeem stonden of iets dergelijks. Vrolijk belde ik de ING op, om het telefonisch te regelen. 

“Begrijp ik het goed dat u een stichting heeft?” 

Ja dat klopt!

“Dan kunt u namelijk geen krediet aanvragen”

….

WAT?!

Ik denk dat dit het moment was dat er stoom uit mijn oren kwam, ik het project compleet zag instorten en tegelijkertijd zin had om een potje te janken. HOEZO KAN DAT NU INEENS NIET MEER?

“Het enige wat ik voor u kan doen is dat we nu een intake doen, en dan moet je nog “even” door een accountancy kantoor jullie begroting goed laten keuren (lees: kost geld), zodat wij uw aanvraag dan uiteindelijk kunnen afkeuren. Als wij hem dan afgekeurd hebben kunt u naar Qredits toe, een bedrijf waarmee we samenwerken en dan kunt u het bij hun proberen”

…. maar daarvoor moet ik dus eerst geld uitgeven aan een accountancy kantoor en moeten jullie de aanvraag afkeuren?

“correct”

Godgloeiende ING. Ik ben zo zo zo zo zo diep teleurgesteld in deze gang van zaken. Ik ben zo ontzettend boos. Ik heb gehuild uit onmacht. Uit oneerlijkheid. We zijn bezig met een waanzinnig prachtig mooie expositie met een enorm maatschappelijk doel die twee jaar gaat reizen. Waarmee we de wereld een stukje mooier kunnen maken. Waarmee we meer bekendheid en ondersteuning creeeren voor mantelzorgers, voor ouderen. Alles en iedereen staat als een huis achter ons, ik heb ZWART OP WIT dat we in december een groot bedrag krijgen en dit is wat ik krijg? Na een maand wachten?! Maar goed dat ik toen ik mijn eerste guldens in mijn penny automaat stopte dit nog niet wist.

Jullie hebben het flink verpest bij me en ik heb heel veel zin om al mijn rekening ergens anders onder te gaan brengen.

ps: een donatie aan de Mantel der Liefde zou welkom zijn ons rekeningnummer is:

Stichting Mantel der Liefde – NL16 INGB 0008 0115 44

Dankjewel. 

UPDATE

De ING heeft contact met me opgenomen en zal een coulancebedrag overmaken naar de Stichting. Daarnaast zal er op de afdeling aan collega’s gevraagd worden ook te doneren omdat ze het een waanzinnig mooi project vinden. 

Vannacht lag ik in bed in het huis van mijn ouders. Ik lag in hetzelfde bed als waarin ik lag toen tien jaar geleden de wereld compleet leek in te storten. Ik had een blauwe pyjama aan met een konijn erop. Ik was veertien. Oud en nieuw was voorbij, het nieuwe jaar was begonnen en ik moest weer naar school. In de derde van de middelbare zat ik.

Mijn vader was de dag ervoor niet lekker geworden. Hevige pijn in zijn arm. Een ziekenhuisbezoek in de middag resulteerde in morfine tegen de pijn en een verband. Een scheur in een spier die eigenlijk onmogelijk kan scheuren. Er hadden toen bij de artsen al allerlei belletjes moeten gaan rinkelen. Ze hadden ook in zijn bloed moeten zien dat er iets volledig fout zat. Maar ze zagen het niet. Hij werd gewoon naar huis gestuurd.

Er kwamen rond 8 uur ‘s avonds nog extra pijnstillers maar ook die deden weinig. Papa zag inmiddels groen van de pijn. Rond middernacht besloot mama dat ze terug met hem naar het ziekenhuis ging. Ik hoor het haar nog zeggen: met jou ga ik op deze manier de nacht niet in. Achteraf heeft ze met deze ferme beslissing zijn leven gered. Iets wat ik me jaren later pas ben gaan beseffen. Ik moest maar gewoon gaan slapen, als er iets was dan zouden ze bellen.

Nog volledig in onwetendheid ging ik naar bed. Helemaal alleen in het grote huis, iets wat sowieso niet mijn favoriete situatie was.  Rond vier uur in de nacht werd ik wakker. Ik liep door het huis en merkte dat ze er nog steeds niet waren. Ik belde mama. Papa werd geopereerd, ik moest maar weer gaan slapen. Alles zou goed komen. Morgen zou ze me bellen. Alleen belde ze me nooit.

Rond half 7 in de ochtend stond mijn halfbroer, die ik toentertijd maar een paar keer per jaar zag, in mijn kamer: “We moeten naar het ziekenhuis, papa gaat dood”. Ik hoor het hem nog zeggen. Op dat moment was het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik werd kotsmisselijk. Alle cliché’s waren waar. In een klap ben je zowel wakker als verdoofd. Leef je op adrenaline. Wil je huilen maar dat lukt niet, want je gelooft niet wat er zojuist is gezegd. Verdoofd kleedde ik me aan en stapte ik in de auto. Ik belde een vriendinnetje uit reflex. Ik weet niet eens meer waarom.

Vanaf dat moment is het vaag. Ik heb heel veel losse herinneringen van die dag, en de dagen erna. Ik weet alleen niet meer wat de chronologische volgorde is van alle beelden in mijn hoofd. Ik weet dat papa aan zevenendertig infusen lag op de Intensive Care van het Carolus ziekenhuis in Den Bosch. Dat de gangen wit waren en er een vreemde lucht hing. Ik weet nog dat ik zijn wimpers niet meer kon zien doordat hij enorm opgeblazen was. Zijn nieren werkten niet meer en dus had hij meer weg van een opgeblazen kogelvis dan van een mens. Het was mijn vader niet die daar lag. Dat kon niet.

Zijn overlevingskans was iets van 5%. Papa had een vleesetende bacterie, een hemolytische streptokok en dan de gevaarlijke variant. De variant die zich in zo’n 24 uur naar je hart toe vreet en je van het leven beroofd. Een andere herinnering kwam een paar jaar geleden pas naar boven in een droom. Een droom die zo realistisch was dat ik hem vertelde aan mijn moeder. Ze beaamde dat wat ik had gedroomd echt was gebeurd.

Mijn moeder, tante en ik werden geroepen in het kamertje van een van de artsen. Hij vertelde dat papa dood zou gaan. Dat hij het niet zou redden. Op dat moment schijn ik heel hard te hebben gegild en ben ik de gang op gerend. De spierwitte gang die ineens ging draaien en zwart werd. Ik herinner met de verpleegsters nog die me opvingen. Hun aanwezigheid tenminste, ik herinner me geen gezichten.

De arts kreeg geen gelijk. Dag na dag ging voorbij en papa bleef leven. Hij kreeg de zalving van de zieken door een pastoor. Een laatste eerbetoon, maar het bleek geen laatste te zijn. Zijn nieren deden het niet en ik stond naast zijn bed maar tegen hem te vertellen dat hij normaal ook heel goed was in zeiken, dus dat hij dat nu ook maar potverdorie heel snel weer moest gaan doen. Dat zijn de dingen die ik heb onthouden van die gekke eerste dagen. De details weet ik nog. De grote lijnen niet meer. Ogenblikken, flarden, momenten, zinnen, en de enorme angst.

Papa werd voor de tweede keer geopereerd. We moesten toestemming geven om zijn arm te laten amputeren. Ik weet nog dat we met de halve familie in een kamer zaten te wachten. Geen idee meer met wie allemaal. Iedereen zat zich op te vreten tijdens de operatie. Bang dat hij het niet zou overleven. Ik zat op de grond tegen de muur en het enige waar ik me druk om maakte was zijn boosheid: papa zou door het lint gaan als hij wist dat we zijn arm hadden laten amputeren. Het enige waar ik aan kon denken.

Hij overleefde de operatie maar zijn nieren deden het nog steeds niet en hij moest aan de dialyse. Beetje jammer alleen dat deze intensive care geen verplaatsbaar dialyse-apparaat had en dat hem elke keer verplaatsen geen oplossing was, want veel te gevaarlijk. Man wat was ik pissig. Uiteindelijk werd besloten dat hij naar het ziekenhuis in de stad moest. Hij werd vervoerd in een speciale ambulance met extra vervoer ervoor en erachter, met al zijn 37 infusen. Op het moment dat dat gebeurde zat ik op school, voor de afleiding. Ik zat bij wiskunde, bij de engste docent die je je kunt voorstellen en zag mijn vader langsrijden. Die engste docent veranderde op dat moment in de liefste man ooit, en ik mocht tijdens de les mijn moeder bellen om te vragen of alles goed was gegaan. Ook weer zo’n gek moment dat me nog kraakhelder voor de geest staat.

Daarna bleef het stabiel. Het ergste gevaar was geweken. Papa werd 8 weken lang in coma gehouden op de intensive care van het GZG. Een ontzettend nare, donkere, koude omgeving. Een intensive care in een rondje, met enkel gordijnen tussen de patiënten in. Een intensive care waar je aan het bed van je vader zat en iemand verderop dood hoorde gaan. Het ziekenhuis is inmiddels gesloopt. Godzijdank.

Papa werd na een tijd wakker gemaakt en kreeg nog een delirium. Hij zag me aan voor zuster, werd boos omdat hij geen kroketten kreeg (er stond toch immers een frituurpan op het kastje!), riep dat we het pistool van zijn bed af moesten halen en meer van zulks. Achteraf vertelde hij dat hij de meest enge en realistische dromen heeft gehad, dromen zo realistisch dat hij heel lang heeft gedacht dat ze echt waren gebeurd. Uiteindelijk mocht hij naar de gewone afdeling. Hij moest opnieuw leren lopen, kreeg ergotherapie en weet ik veel wat nog meer allemaal.

Thuis heeft hij nog heel lang thuiszorg gehad en een drain in zijn wond die echt ontzettend stonk. Ook zo’n geur die je nooit meer vergeet. Maar hij was thuis. Papa had het overleefd. Hij was een wonder. De artsen gaven hem geen kans. De bacterie was zo’n 10 jaar niet meer voorgekomen. Later bleek dat er na papa ineens nog een aantal gevallen waren. Niemand weet waarom.

En vandaag is dit alles tien jaar geleden. Ik geloof het niet. Het lijkt veel korter. Zoveel dingen staan nog zo scherp op mijn netvlies dat ik me afvraag of ik ze ooit ga vergeten. En tegelijkertijd lijkt het alsof ik een film heb gezien of een hele nare serie. Dan denk ik: ik heb dit niet meegemaakt. Dit was te naar. Dit heeft iemand anders meegemaakt. Het was niet echt. Ik verzon het maar.

Bijna ieder jaar besteedde ik wel aandacht aan dit moment, aan deze dag. Met deze blog wil ik het afsluiten. Tien jaar geleden is het. Vergeten gaan we het niet maar ik hoop nog heel veel jaar zijn leven te mogen vieren.

Het is weer tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar. Ik hou stiekem wel een beetje van die terugblikken. Een beetje melancholisch mijmeren over wat het afgelopen jaar me allemaal gebracht heeft. Scrollen door mijn foto’s op mijn Iphone en dingen tegenkomen die ik alweer was vergeten. Dingen om bij stil te staan en dingen om snel weer te vergeten.

Ik luidde twee-duizend-en-vijftien in samen met een lieve vriendin in Antwerpen. Er was een fles prosecco die we aan de kaai opdronken terwijl we naar het vuurwerk keken. Er waren eindeloze dansjes en er was een leuke Belg die ook nog eens goed bleek te kunnen zoenen. Al met al een prima begin van het nieuwe jaar.

Eigenlijk zag ik best wel een beetje op tegen dit jaar. Nee, dat is niet het goede woord. Ik vond dit nieuwe jaar nogal spannend. Afgestudeerd en wel was ik natuurlijk, maar qua opdrachten liep het allemaal nog niet zo. Het vertrouwen in mezelf als zzp-er was nog niet heel erg groot in januari.

Gelukkig had ik niet zo veel tijd om daar mee bezig te zijn want ik was druk bezig met het organiseren van mijn allereerste boekpresentatie. Op zestien januari -tevens de verjaardag van mijn oma- werd Weather Permitting feestelijk gepresenteerd bij Boekhandel Heinen in Den Bosch. God wat was ik zenuwachtig. De beamer deed het, Iris Penning, de leukste zangeres van Nederland was er ondanks haar griep en samen met Ronella (die ik vond via twitter! HOERA!) namen we de tekst door. Ik had Ronella gevraagd mij te interviewen zodat ik niet enkel een lezing hoefde te geven. Ik zat aan een tafeltje heel erg te focussen op mijn tekst en durfde niet de boekwinkel in te kijken. Geen idee of het druk zou worden. Toen we begonnen keek ik op en kreeg ik een halve hartverzakking: de boekhandel was afgeladen vol. Ik begon de boekpresentatie dan ook met een kop als een kreeft.

Het was misschien wel een van de mooiste momenten van afgelopen jaar. Het harde werken werd beloond, Iris kreeg mensen aan het huilen met haar mooie liedjes en er waren zoveel leuke lieve mensen gekomen. Dankbaar was ik toen ik ‘s avonds met twee vriendinnen bitterballen en bier naar binnen werkte op mijn veel te hoge hakken.

De weken erna stonden in het teken van het boek. Omroep Brabant kwam me filmen, en nodigde me uit bij de radio. Mijn boek kwam langzaam maar zeker in de boekhandels te liggen en ook via mijn website bleven de bestellingen binnenkomen. Ik kon het niet geloven. In februari was het tijd om alles eruit te gooien en dus danste ik vier dagen verkleed als eenhoorn in het mooie Oeteldonk. Het was misschien wel de leukste carnaval ooit.

Na de carnaval ging alles heel snel. Ik mocht komen praten bij Spijkers met Koppen, sprak bij Pecha Kucha Breda, Weather Permitting stond in verschillende kranten en ik begon steeds meer opdrachten te krijgen. En dus was het eind februari tijd voor een roadtrip naar de zon. Naar de Zeeuwse zon welteverstaan. Samen met vriendin Dagmar heb ik een hele middag in de zon in de duinen gelegen en naar de blauwe lucht gekeken. Eindeloos gefilosofeerd over het leven, bier gedronken en heel hard liedjes meegezongen in de auto.

In maart mocht ik samen met Bob van Omroep Brabant een nachtje plaatjes draaien op de radio. Was ik te zien in Fotostudio de Jong, hing ik twee foto’s op in het kantoor van de wethouder van cultuur in Breda én waaide ik uit op Schiermonnikoog. Wat eerst een eventueel nieuw eiland project zou worden werd uiteindelijk gewoon een heerlijke drie dagen weg samen met mijn broer. Het eilandgevoel opzoeken wat ik zo had gemist. Ook zag ik Spinvis live tijdens een verrassingsoptreden ergens in Breda.

April kabbelde voorbij. Ik had meer opdrachten, leerde leuke nieuwe mensen kennen en danste een dag en een nacht op de verjaardag van onze Willie. In Mei zocht ik mijn ouders op in Zuid-Frankrijk waar zij hun 25 jarige huwelijk vierde. Het was een heerlijke week in de zon. Bij thuiskomst mocht ik meteen de leukste bruiloft van het jaar vieren: die van mijn eigen neef. Er waren dansjes op Jazz in Duketown en nog meer publicaties in kranten.

Juni gaf me een super intiem concert van Glen Hansard, en later nog een uur of wat zuchtend naar hem staren op een Amsterdams terras. Ik fotografeerde een tof feest van de Hypotheker, kreeg 10 pagina’s over mijn boek in Seasons en begon na te denken over Project Papa. Juli vloog voorbij met leuke dingen en veel werken in mijn atelier.

In augustus maakte ik een daadwerkelijk begin aan Project Papa. Twee weken lang genoot ik van de Zuid-Franse zon, wijn en lekker eten terwijl ik natuurlijk ontzéttend hard aan het fotograferen was.

In september vierde ik mijn verjaardag in mijn favoriete katenjurk, at ik heel veel taart, reed ik in een elektrische BMW i5, werd mijn chinchilla beroemd in het NRC, zag ik Glen Hansard in Brussel terwijl ik een helse griep had. Wandelde ik heel wat kilometers door het Mastbos, trouwde ik een hond (huh?) en was ik te gast bij Autoloze Talkshow, een supertoffe literaire talkshow in Nijmegen. Oktober bracht me de zee, allerlei leuke feestjes en nogmaals Glen Hansard (Oei, nu wordt het genant). Dit keer in Amsterdam. Ik gaf workshops in Amsterdam en Den Bosch en werkte vooral veel. Net als in november en december eigenlijk.

Samen met Marleen Hoftijzer werkte ik aan mijn grootste opdracht tot nu toe en natuurlijk was er ook de persreis naar Ortisei samen met Tjeerd Langstraat waarin ik de mooiste foto’s maakte in de bergen. Dat er in 2016 maar meer van dit soort reisjes mogen komen.

Natuurlijk kende ook 2015 zijn nare momenten. Ik nam afscheid van Ome Joop, mijn lieve buurman die ik heel erg zal gaan missen. 2015 was ook het jaar dat ik een nachtje moest slapen in een slaapcentrum en waar ik ontdekte waarom ik eigenlijk al jaren zo moe ben: ik rust ‘s nachts niet uit wegens een slaapstoornis. Ergens fijn, ergens niet. Medicatie uitproberen is niet echt mijn favoriete bezigheid. Natuurlijk waren er ook genoeg momenten waarbij ik het hele zzp-zijn ontzettend eng vond en waren er dagen waarop ik het écht even niet meer zag zitten maar al met al was 2015 een waanzinnig mooi jaar.

Oh, een voordat ik het vergeet; op de valreep van dit jaar kocht ik natuurlijk nog mijn prachtige nieuwe Nikon d810. (Hoe kan ik dat vergeten!)

In twee duizend zestien hoop ik eigenlijk gewoon dat het een beetje wordt als in 2015. Met nog meer leuke klussen, workshops, strandwandelingen, reisjes. Hooguit met nog een beetje meer liefde én een fijn huisje in het mooie Den Bosch. Lief, mooi 2015, dankjewel voor dit jaar. Je leerde me geloven in mezelf.

 

 

 

Ik stond vanochtend op en had eigenlijk niet zoveel zin in vandaag. Een beetje moe. Een rommelig huis. Een druk hoofd. Zoveel te doen. Maar ik had afgesproken in Amsterdam. En ik wist dat Glen Hansard op zou treden in een platenzaak. En voor een half uurtje live naar zijn muziek luisteren heb ik vrij veel over.

En soms kan zo’n dag waar je eigenlijk geen zin in hebt, de mooiste dag van de maand worden. Ik voer in een bootje over de grachten. Met de wind in mijn haar en de zon op mijn gezicht. In prima gezelschap. Toeristen die voorbij varen en foto’s maken. Een meerkoet die een nestje bouwt. Een meeuw die bijna mijn hoofd raakte. Verliefde stelletjes op de kade. En daarna lopen naar Concerto.

Bezweet. Bang om te laat te zijn want vol was vol. Maar gelukkig was het nog niet vol. En alsof het zo moest zijn werd het snel na binnenkomst drukker en drukker. En na een dik uur wachten in een bloedheet Concerto kwam hij vrolijk binnen gewandeld. Glen. En begon hij te spelen. Een dik uur lang. En oh wat was het de moeite waard. Lachen en soms ook bijna een traan. Want mooi.

Wat eerst meteen na het concert naar huis toe was, werd na afloop met 2 vriendinnen het terras op. Rosé als avondeten. En wat bitterballen. En toen kwam Glen gewoon nog even gezellig op het terrasje naast ons zitten. Want de avond was nog niet leuk genoeg blijkbaar. Het ‘terrasje’ werd al gauw een paar uur van heel hard lachen en lol met drie hele gelukkige mensen.

Terug in Breda op de fiets met het laatste stukje avondrood voordat de nacht het licht opslokte. Zachtjes zingend en knetter gelukkig. Ik wil veel vaker geen zin hebben in een dag.

Hoi Oma, zal ik zo even langs komen?

– Ja, doet dat. En neem dan wat lekkers met oe mee.

Wat wil je?

– Geen Bossche bol! En ook niet zo’n mokka ding.

…

– Doe maar n halve vlaai! Ja! Zo’n lekkere.

Oke!

– Nee, doe maar een hele, want Jan en Riek komen ook nog, en dan kun je een stuk voor je broer meenemen.

Oke, voorkeur? Kersen? Aardbei?

– Laat ik aan jou over.

Oke!

– Je kan trouwens ook 2 halve doen.

Is goed.

– En dat het duur is kan me niet schelen.

Doei oma, tot zo

– Tot zo schatje

 

Negen jaar geleden is het vandaag. Negen jaar nadat papa ziek werd. Negen jaar nadat zijn arm geamputeerd werd. Negen jaar na het begin van een 8 weken durende coma. Negen jaar nadat ik een post traumatische stress stoornis kreeg. Negen jaar nadat de dokters zeiden dat hij 5% overlevingskans had. Negen jaar nadat hij aan 37 infusen lag. Negen jaar nadat ik huilend naast zijn bed zat als tiener. Negen jaar nadat mijn broer me om 7 uur uit bed haalde. Negen jaar na ‘papa gaat dood’. Negen jaar na schelden op de wereld. Negen jaar na een allesverwoestende machteloosheid. Negen jaar. Vandaag.

Op kerstavond dit jaar kreeg papa twee soorten parfum. Ik spoot er een op zijn arm, zodat hij kon ruiken. Zelf kan hij dat niet. Toen ik het andere geurtje wilde testen vroeg ik bloedserieus om zijn andere arm. Het was even stil. Toen begon iedereen bulderend te lachen. Niet veel later viel ik gierend van het lachen van de bank. Negen jaar later vergat ik heel even dat hij nog maar een arm heeft. Ik kan me hem niet eens meer herinneren met twee. Negen jaar later ben ik heel erg blij dat mijn papa er nog is, en dat hij 72 mag worden deze maand. En dat we dat gewoon thuis vieren. En dat we grapjes kunnen maken om onze eenarmige bandiet.