Projectpapa: Op de eerste rij

Ik krijg wel eens de vraag of ik Project Papa snel ga uitbrengen
Of dat ik wacht
Totdat er geen papa meer is

Ik had daar nooit zo een antwoord op
Deed een beetje vaag
“Ik zie het wel”

Eigenlijk ben ik bang. Ik ben als de dood voor de dood.
De dood van papa dan.
Verder niet. Want papa was ooit bijna dood.
En dat wil ik nooit meer meemaken.

Ik werd overvallen door die angst.
Iemand vroeg me: “Wil je dat je vader trots op de eerste rij zit tijdens de boekpresentatie?”
Ik stelde me voor hoe dat zou zijn. En glimlachte.
” JA. Dat wil ik.”
Nou, zei ze. “Dan heb je je antwoord.”

Dus ik schraapte mijn moed bij elkaar en dronk wijn
Met papa
En toen zei ik het.
Zomaar hardop. Tegen hem.

“Pap, ik ben bang dat je dood gaat”

“Tsja” zei hij. “Ik kan over twee dagen dood zijn. En jij ook.”
“Ik weet dat ik af en toe wel zeg dat het van mij niet meer hoeft”
“Maar ik kan ook nog gewoon 85 worden”

“Ja”, zei ik. “Dat weet ik. Maar je bent gewoon wat gammel. En ik bang.
Met je maag enzo. En al die onderzoeken.
En ik wil zo graag dat je op de eerste rij trots zit te zijn dan.”

“Dat zal ik doen” zei hij doen. Dat beloof ik. “Of hier, of daarboven”.
Hij wees naar de hemel en nam nog een slok wijn.