Feest!

September vind ik altijd een bijzondere maand. Ik hou van de geur van de herfst die zo nu en dan opduikt. Van de dagen die nog warm en zonnig zijn, maar die overgaan in koele avonden. Ik hou van het moment dat ik weer onder een dekbed kan slapen in plaats van onder een laken. Van de wereld om ons heen die weer wat stiller wordt. De uitbundige zomeravonden maken plaats voor avondjes binnen op de bank, onder een dekentje. De eerste pompoen die klaar is om te oogsten, maar ook nog de zomergroentes die dankzij het warme weer blijven geven. En dan aan het eind van de maand de dag en de nacht die ongeveer even lang zijn.

Terwijl ik dit typ zit ik in mijn tuin met een kop thee, tussen de zoemende bijtjes en wespen die druk bezig zijn met de courgette en pompoen bloemen te bestuiven. Mijn moestuin is door de warme zomer ontploft. Dagelijks kan ik uit mijn tuin eten. Aubergine, courgette, tomaten, boontjes. Niks is fijner om ‘s avonds je tuin in te lopen en te bedenken wat je eens gaat eten. Dat is het enige nadeel van de beginnende herfst: herfst betekent dat het winter wordt. En winter betekent: geen moestuin. Alhoewel ik dit jaar mijn best ga doen om boerenkool, bloemkool en andijvie te verbouwen zodat ik in de winter ook nog wat te knabbelen heb.

Ik ben geboren op 1 september, op een zondag. Een zondagskind, zoals ze dat zo mooi zeggen. Gisteren, was het wederom dat 1 september op een zondag viel. Vrijdagavond vierde ik mijn nieuwe jaar met lieve vrienden in mijn tuin. Met een fikkie, bier, en heel veel gezelligheid. Gisteren vierde ik het met mijn ouders, en deed ik wat ik het allerliefste doe: op blote voeten door het bos wandelen. Zolang het nog warm is, maak ik er maar gebruik van. (Noem me een hippie, maar het is zo fijn om gras en zand tussen je tenen te voelen!)

Mijn 27e levensjaar was een onstuimige. Iets met een ongeluk met een vrachtwagen, een allergische reactie op een injectie in mijn pols, de naweeën van 1,5 jaar kei hard werken aan de Mantel der Liefde: het was een beetje veel. Ik heb tussen het werken door zoveel mogelijk tijd voor mezelf genomen en dat bleek nog best ingewikkeld. Ik ging vaak maar door door door en vergat om ook voor mezelf te zorgen. Een zzper-trekje denk ik.  Ik ontdekte restorative yoga, en hoe fijn mijn hoofd dat vond. Tegelijkertijd was mijn lijf het er niet altijd mee eens. Zo ook voor paardrijden. Mijn hoofd is leeg na een uur crossen door het bos, maar mijn lijf is wat minder gelukkig. Fotograferen ging gelukkig wél gewoon goed en naast werk in opdracht nam ik steeds vaker mijn camera mee naar het bos. Regelmatig zag ik afgelopen zomer de zon achter de bomen verdwijnen en het bos veranderen in een magische goudgele plek.

Daarmee heb ik meteen een bruggetje naar de dag vandaag. 2 september. Ook dat is een bijzondere dag! Vandaag bestaat Ilse Wolf Fotografie namelijk 6 jaar. Zes jaar zzp-er! Tijd voor bubbels! Ik ben ontzettend dankbaar dat ik elke dag mag doen wat ik het liefste doe. Dat t voor mij een manier is om de wereld vast te leggen zoals ik hem zie én ik er mijn brood mee kan verdienen. Het afgelopen jaar heb ik veel nagedacht over welke kant ik uit wil met mijn werk. Met mijn werk in opdracht én met mijn vrije werk. Ik ben zo nu en dan weer aan het fotograferen voor Project Papa, heb kunnen reflecteren op de Mantel der Liefde (die opent trouwens 4 oktober nog voor een aller aller aller laatste keer in Veenendaal!), en heb nagedacht wat al die dingen nou eigenlijk gemeen hebben met 2 maanden op een bijna onbewoond eiland wonen.

Ik ben er nog niet helemaal uit, maar wel weet ik dat het te maken heeft met zelfredzaamheid en verbinding. Het afhankelijk zijn van de natuur en van elkaar op Caldey Island, mijn vader die met zijn ene arm zoveel mogelijk zelf probeert te regelen en de Mantel waar ook zo duidelijk is hoe hard we elkaar als mens nodig kunnen hebben. Met die thema’s in mijn hoofd ga ik de komende tijd weer verder. Het zevende jaar van mijn bedrijf in, het 28e van mijn leven.

“In deze fase is er een “tweede geboorte” in het individu. De eigen persoonlijkheid maakt zich nu echt los uit het geheel, en wordt helder en standvastig. Creativiteit ten opzichte van het leven hoort hierbij. Ik weet wie ik ben, wat ik kom doen, alleen misschien nog niet altijd hoe.”
Ik las dit en moest glimlachen. Ik heb zin in komend jaar! 🙂

 

Tweede geboorte. Als archetypisch gegeven – als mogelijkheid dus.

Bij 28 begint een nieuwe periode. Deze wordt gekenmerkt door een herori­ëntatie die mogelijk leidt tot een transformatie van het in de eerste periode van achtentwintig jaar gevormde karakter. De persoonlijkheid kan in deze nieuwe periode een individu worden die een unieke bestemming vervult. Zo kan hij zijn bijdrage geven aan het geheel. Dit alles is in de kiem aanwezig in 28. Het is een vreugdevolle belofte. De persoonlijkheid van 28 echter ervaart meestal iets geheel anders, want voor de persoonlijkheid is dit een crisisperiode. Ook deze geboorte gaat gepaard met barensweeën.

Het is merkwaardig dat de crisisperiode van rond de 28 zoveel minder bekendheid heeft dan de crisis van rond de 14 (de puberteit) en die van rond de 42 (de ‘mid-life crisis’). Ook rond de 28 krijgt de persoonlijk­heid zeer sterke impulsen te verwerken, die vaak leiden tot drastische veranderingen. Misschien krijgt deze periode minder aandacht omdat de revolutie zich niet in de eerste plaats richt tegen autoriteitsfiguren (de ouders in de puberteit) en omdat de verschuivingen ten gevolge van deze crisis geen bedreiging vormen voor de gevestigde orde (zoals dat zowel in de puberteit als in de ‘mid-life crisis’ het geval is). De positie in de wereld, het beroepsmatig functioneren komt meestal niet in het geding.

In 28 komt – vaak overdekt met schuld- en onmachtsgevoelens – het besef van een unieke levenstaak. 28 ziet wat hij tot dusver heeft nagelaten, wat hij niet mag laten liggen en wat hij dient los te laten om zijn bestemming te kunnen vervullen

(uit Nog vele jaren van Hans Korteweg)

 

 

Post A Comment