Werkdag van een fotograaf. (deel 1)

Hola!

Met enige regelmaat krijg ik de vraag: hoe ziet jouw werkweek er uit? Wat doé je dan precies?
Deze vraag in combinatie met mijn voornemen om weer vaker stukjes te gaan schrijven zorgt ervoor dat ik op deze maandagmorgen met een liter thee naast me, op mijn bank zit met mijn konijnensokken aan en Nick Drake op de achtergrond.

Het is vandaag een thuiswerkdag. Dat houdt meestal in dat ik ‘s ochtends met een slaapdronken hoofd naar het koffiezet apparaat strompel, vrolijke muziek aan zet en een dansje doe. Ik trek een trui aan waar je prima in kan wonen en kruip dan achter mijn macbook of iMac. Afhankelijk van of ik moet photoshoppen of niet. Ik pak mijn to-do-lijst erbij en beslis wat het belangrijkste is en wat er écht moet gebeuren die dag.

Administratie, mail, telefoontjes, website bijwerken, klussen voorbereiden en ga zo maar door. Tussendoor speel ik een liedje op mijn ukulele of rommel ik wat in huis én schrijf ik deze blog!

Ik heb de afgelopen maanden heel veel leuke opdrachten mogen doen en zal er de komende tijd een aantal uitlichten. Te beginnen met afgelopen week, toen ik in samenwerking met Studio Daad aan de slag mocht voor de Gemeente Den Bosch. Er moest beeld gemaakt worden bij een informatie document over duurzame mobiliteit in de stad én er was een deadline. Op dit soort klussen ga ik altijd heel goed. Het snelle schakelen, snel dingen moeten regelen, inplannen en gáán. Na een overleg waarbij werd besproken wat voor beelden er nodig waren croste ik een aantal dagen later richting mijn favoriete stad.

Er was een super strakke planning. In de ochtend mocht ik namelijk eerst voor een andere opdracht op stap: het fotograferen van het aanplanten van een Tiny Forest door kinderen uit groep 5. Om 10 uur kwam ik aan en gelukkig had ik mijn wandelschoenen aan gedaan. Ik stond namelijk letterlijk in de klei te fotograferen. De kinderen waren super enthousiast en hadden binnen no time een groot aantal bomen en struiken in de grond gezet. Zelf mocht ik ook iets planten: het werd een roos. Toen ik na anderhalf uur genoeg foto’s had sprong ik snel in de auto om de eerste foto te maken voor het informatie document.

 

Ik had mijn tante gevraagd om met haar elektrische fiets model te staan. Een kopje thee en een kwartiertje fotograferen later reed ik snel door naar de binnenstad. Daar liep ik langs een fietsenwinkel waar ik gelukkig meteen toestemming kreeg om wat foto’s te maken. Ik ging snel door naar mijn favoriete koffiespot (Drab!) om de foto’s van die ochtend te bewerken zodat ik die meteen aan kon leveren. Ik had ongeveer een uurtje, want om half 3 stond het tweede portret gepland.

Voor het stadskantoor sprak ik af met de fietskoerier van Shortcut en schoten we foto’s op een aantal locaties. Om 3 uur moest ik terug op het stadskantoor zijn voor portret nummer 3 en een kwartier later rende ik over de markt achter een elektrische vuilniswagen aan, want die wilde ik heel graag op beeld vangen. Het moet best een gek gezicht zijn geweest. Iemand met modderschoenen en een camera al roepend en zwaaiend achter een vuilniswagen aan zien rennen midden op de markt. Gelukkig stopte hij en had ik weer een portret in the pocket. Ik had maar een paar minuten, want ik moest op tijd op het stadhuis zijn waar ik had afgesproken met de wethouder. Ik portretteerde ook hem. Dit keer met een leenfiets op de markt!

Daarna probeerde ik nog wat fietsende mensen in de stad vast te leggen, maar het begon al te schemeren en er moest nog een laatste foto gemaakt worden.  Dus fietste ik niet veel later met 2 medewerkers van de gemeente richting het Bossche Broek waar we tijdens een waanzinnig mooie zonsondergang de laatste foto’s van die dag maakte. Thuis bewerkte ik de foto’s na en dook ik vroeg mijn bed in aangezien deel 2 van de foto’s de dag erna nog gemaakt moesten worden.

De volgende ochtend sleepte ik mijn vader mee naar een invalide-parkeerplaats op een transferium (Hee Ils, ken jij nog iemand met een invalide kaart voor de foto over inclusiviteit?) Dat was wel handig aangezien ik ook foto’s moest maken van elektrische auto’s en leenfietsen bij het transferium. Papa is inmiddels wel gewend om op de foto te moeten en als kers op de taart kregen we een kleine rondleiding door een ontzettend enthousiaste medewerker van het transferium. Na een half uur had ik alles wat ik nodig had en ging ik naar Marloes, van Studio Daad, we hadden bedacht dat zij met haar longboard perfect zou zijn voor een foto. We werden getrakteerd op het mooiste licht OOIT. Ter plekke bedachten we nog wat andere beelden ter aanvulling en ging ik huppelend door naar de volgende uitdaging.

De foto die me het meest ingewikkeld leek, werd uiteindelijk het makkelijkste. Ik moest een buschauffeur van een elektrische bus zien te charteren voor een portret bij zijn bus. Aangekomen op het station stond er (dankjewel universum!) toevallig net een elektrische bus te wachten met 3 (!) chauffeurs ernaast die rustig stonden te babbelen. Met mijn allerliefste glimlach schoot ik binnen een paar minuten de foto die ik moest hebben.

Inmiddels zakte de zon alweer een stuk lager. Ik dwaalde nog een poos door de stad voor wat losse beelden en om de dag af te sluiten at ik samen met familie een Bossche bol. Mijn opa zou die dag 100 zijn geworden en dat moment wilden we niet zomaar voorbij laten gaan.

Dit soort dagen zijn mijn lievelings. Een strakke planning die precies zo loopt als je wenst, de zon die je telkens onverwachte kadootjes geeft, tussendoor vast je beeld bekijken en nabewerken en heel veel verschillende mensen ontmoeten.

Vandaag geniet ik dan weer een beetje extra van het feit dat ik de deur niet uit hoef en met mij konijnensokken koffie kan slurpen terwijl ik photoshop.