2019

Ieder jaar blik ik in december terug op de mooie en minder mooie momenten. Zo net na Sinterklaas begint het meestal te kriebelen.

De kerstboom (hij is dit jaar nóg weer een stukje hysterischer, hoera!) staat letterlijk te schitteren in mijn kabouterhuisje. Met dit jaar als nieuwe kerstbal-aanwinsten: een lelijke engel uit de kringloop, een glimmende unicorn en een zeemeermin met vleugels en enorme borsten uit Mexico. Een prima score dacht ik zo.

Het was me er nogal eentje, dat 2019. Met behoorlijk wat fratsen en streken, maar ook veel moois en geluk.

Stomme vrachtwagens
Op 30 januari reed ik naar huis vanaf een klus in Utrecht. Aangekomen op de snelweg voegde ik netjes in. Wat er toen gebeurde kan ik me inmiddels niet zo heel goed meer herinneren. Wel weet ik nog dat degene voor mij niet doorreed en de vrachtwagen naast mij me niet zag. Dat ik eindigde op de vluchtstrook met een loshangende bumper en dat ik geen idee meer had van waar ik me bevond toen de 112 mevrouw vroeg of ik bij Nieuwegein stond. De Roemeense vrachtwagenchauffeur van de Poolse vrachtwagen (snap je het nog?) stopte gelukkig ook, maar dat was tot nu toe ook het enige positieve. Tot op de dag van vandaag is mijn verzekering een monsterbedrag aan het claimen bij het Poolse vrachtwagenbedrijf voor de schade die ik heb moeten voorschieten. (update: zo net op het randje van het oude jaar is het geregeld! Hoera!).

2019 begon dus wat onstuimig. Gelukkig werd het al redelijk vroeg lente en kon ik me weer storten op mijn moestuin. In maart stond mijn halve huis weer vol met plantenbaby’s die stonden te popelen om naar buiten te kunnen, maar die toch echt even geduld moesten hebben tot ijsheiligen. Na ijsheiligen was het ook tijd voor mij om naar buiten te gaan. Ik ging voor het eerst écht (wild) kamperen met hele lieve vriendinnen vlakbij huis. Een beetje ukelele spelen in een hangmat en spelletjes doen bij een kampvuur. Slapen in een tent met Diede, om alvast te oefenen voor mijn allereerste echte kampeer-vakantie in Frankrijk later dit jaar.

Vergeet-me-nietjes
In mei gebeurde er nog meer bijzonders. We gingen opa en oma uitstrooien op een prachtige plek. Het was een ietwat grauwe lente dag en mijn bloemenjurk met vergeet-me-nietjes waaide alle kanten op. Ik zag overal chocolade munt groeien en besloot voor iedereen wat mee te nemen als herinnering aan dit moment, om te planten in de tuin. Toen ik thuis kwam, haalde ik mijn eigen munt voorzichtig uit het zakje waarin ik het had gestopt en kwam toen tot mijn verrassing een takje “vergeet-me-nietjes” tegen die ik ongezien mee had geplukt. Met wortel en al. Het voelde als een knipoog uit de hemel. Vergeet me nietjes zaten in zowel de rouwboeketten van opa als oma verstopt. Ik plantte ook deze in mijn tuin en inmiddels is het een een hele grote bos met blauwe bloemetjes.

Afgelopen weekend liep ik op Marché Hoezee, een super fijne creatieve markt in de stad toen ik een ketting zag liggen. Een sleutel, met daarin gedroogde vergeet me nietjes. Drie keer raden wat er sindsdien om mijn nek hangt.

Minderleukedingen
Begin juni ontdekte ik een cyste op mijn pols, de plek waar ik al jaren pijn aan heb maar waar ze niks concreets konden vinden. Ik ging er voor de zoveelste keer mee naar een chirurg en de beste man vertelde me dat ik waarschijnlijk al jarenlang een chronische peesontsteking had zitten. Hij stelde voor een injectie te geven om te kijken of de pijn minder zou worden. Als ik had geweten wat voor gevolgen die spuit zou hebben, en dat hij achteraf gezien helemaal niet nodig was, had ik het nooit van mijn leven laten inspuiten. Want jeetje, mijn zomer werd even heel erg anders dan verwacht. Mijn hele arm werd stijf en dik en tot op de dag van vandaag doet hij nog pijn. Mijn haar viel voor drie kwart uit. Mijn menstruatie stopte er mee. Ik had hartkloppingen en stemmingswisselingen. Ik herkende mezelf niet meer. Ik kon het ene moment vrolijk op de bank zitten om het volgende moment te huilen. Waanzin.

Pas in augustus werd de link tussen al mijn klachten en de injectie gelegd. Afgelopen week zag ik een arts voor een second opinion en blijkt dat ik dystrofie heb over gehouden aan de injectie. Dat verklaart dus de constante pijn die ik heb in mijn rechterarm. De tintelingen. De verkleuring. Ik ga nu een nieuw traject met een team aan dokters waar ik eindelijk wél vertrouwen in heb, met vermoedelijk een operatie in het verschiet. Een spannend begin van 2020 gaat het worden. Het positieve is dat ik waarschijnlijk veel tijd ga hebben om door het bos te dwalen ;-).

Zon zon zon!
Ondertussen kwam de zinderende hitte over Nederland heen en ontplofte mijn moestuin bijna. Waar veel mensen zeiden dat ik het kweken van aubergines zonder kas wel kon vergeten floreerde mijn tuin en kon ik de ene paarse vrucht na de andere oogsten. Wat. een. feest! Vaker dan ooit dwaalde ik door het mastbos. Iets wat ik me eind 2018 had voorgenomen om meer te doen.  In de zomer op blote voeten tot laat in de avond om de zonsondergang vast te leggen en herten te spotten. Ik ontdekte Restorative Yoga, speelde steeds meer ukelele en was vooral buiten op de momenten dat ik niet aan het werk was.

Op het hoogtepunt van de hitte bevond ik me op het strand. Het was alsof je in een warme föhn liep. Ik kreeg mijn eerste kwallenbeet, maar dat weerhield me er niet van om tijdens een magische zonsondergang de zee in te rennen. (Liever kwallenbeten dan niet in de zee, zoals Iris Penning zingt in “Liever vieze voeten”). De hemel kleurde alle kleuren roze en paars en het was zo prachtig. Pas na middernacht was ik weer thuis.

Frankrijk
Ik ging voor het eerst kamperen voor een langere tijd. Samen met Diede reed ik door Frankrijk. Stonden we op een heerlijke camping met kippen, ganzen, konijnen en katten die ‘s avonds op schoot kwamen liggen. We maakten uitstapjes. Dronken gin-tonics. Kookte op een mini gaspitje. Dwaalden door een doolhof van graan. Zag enorme kliffen, zonsondergangen, plukte wilde kamille om daar thee van te trekken. We gingen naar het bloemeneiland. Zaten op een boot. En op een fiets. Het was heerlijk om echt even helemaal weg te zijn.

Maar hoe fijn ik de zomer ook vond, dit jaar keek ik voor het eerst ook uit naar de herfst en de winter. Ik keek uit naar dekentjes, regen tegen de ramen, rode wijn en haardvuren. Waar ik normaal gesproken best wel last kan hebben van een herfstdip vond ik het dit jaar fijn. Het naar binnen keren. De rust. De knisperende bladeren in het bos en de geur van regen.

En daarom was t heel fijn om in de herfst nóg een keer naar Frankrijk te mogen. Dit keer om foto’s te maken met een vriendin en de leukste hond op aarde.

Fotografie
Ik fotografeerde voor allerlei toffe nieuwe opdrachtgevers en ontdekte nieuwe kanten in mijn werk die ik het komende jaar wil ontwikkelen. Vanaf nu heb ik het kopje “bosportret” op mijn website staan. Een concept dat ik in het nieuwe jaar verder wil gaan uitwerken.

Daarnaast is er na 2 jaar reizen een einde gekomen aan de Mantel der Liefde, iets waar ik ontzettend trots op ben. Met een mix van weemoed, trots, opluchting en verdriet werd begin december de expositie voor de laatste keer afgebroken. Wat een reis is het geweest. 8 locaties. Ik ben zo ontzettend trots dat het ons is gelukt.

Nu de Mantel is gestopt met ruimte is er ook weer ruimte voor andere dingen. Zo heb ik ProjectPapa weer opgepakt en ben mijn vader weer wat regelmatiger aan het fotograferen. Deze week gaat hij voor de zoveelste keer onder het mes en grapte hij al: “Dan heb je tenminste wat te fotograferen”. Jullie mogen een kaarsje opsteken.

Ik ben voorzichtig aan het spelen met nieuwe ideeën en laat ze langzaam vorm krijgen.

Geduld
In 2019 leerde ik heel veel fijne nieuwe mensen kennen. Ontdekte ik hoe leuk Silent Disco’s zijn. Leerde ik weer om “gewoon” te knutselen zonder dat je iets moois hoeft te maken. Begon ik weer met schrijven. Te lopen zonder doel. Herontdekte ik de markt. Croste ik door het bos op een paard. Begon ik weer met het dragen van broeken in plaats van enkel jurkjes. Kuste ik een kikker. Spotte ik herten. Zat ik in een reuzenrad. Liet ik een derde gaatje schieten in mijn oor. Was ik regelmatig in Antwerpen. Kocht ik een badje voor in mijn tuin. En leerde ik om geduld te hebben. Heel veel geduld. Geduld op allerlei vlakken. Gezondheid. Werk. Liefde.

De chirurg waar ik vorige week spraak zei het ook weer: je gaat geduld moeten hebben. Heel veel geduld.

En aangezien dat een schone zaak is, altijd wordt beloond en mooie dingen oplevert zal het vast iets goeds wezen 😉

  

Lieve jij,
Ik hoop dat je in 2020 je dromen achterna gaat. Net zoals ik dat weer (geduldig) van plan ben.

Fijne dagen!

Ilse

Liedjes van 2019:
“Liever vieze voeten – Iris Penning”
“Pink Moon – Nick Drake”
“Dream your dreams – Molly Drake”
“Breath you in my dreams – Trixie Whitley”

Mooiste tentoonstelling van 2019:
Stephan Vanfleteren – FOMU Antwerpen.

Lekkerste oogst van 2019:
Aubergines

Bloem van 2019:
Vergeet-me-nietje

Fijnste seizoen in 2019:
Herfst

Boek van 2019:
Laatste kind onder de zon – Rene Oskam (dichtbundel)

Mooiste ontdekte plek:
Yport – Frankrijk

Mooiste concert:
Glen Hansard – Carré

Beste foto: