Category: Reizen

Zaterdag was het dan zo ver. Loes en ik gingen voor de laatste keer naar Papaya School. Samen met ate Jo gingen we weer richting Payatas. Loes ging een uur lang een van de leerlingen van de school filmen over haar dagelijkse leven. Ondertussen ging ik op zoek naar het thema van de webdocumentaire: water. Ik maakte wat beelden van mensen die zich wassen in de sloppenwijken. Ondertussen werd ik van alle kanten in de gaten gehouden door kinderen. Het meisje wat Loes filmde fluisterde dat ze zo keken omdat ze nog nooit mensen hadden gezien met onze huidskleur. hihi!

Het was echt ontzettend mooi om nog even rond te mogen lopen in de Payatas, ondanks dat het misschien niet echt heel veilig is, heb ik me geen moment onveilig
gevoeld dankzij de ‘bewaking’ van ate Jo. Ik voelde me ontzettend welkom bij iedereen.

Na een tijdje liepen we naar een voetbalkooi waar een wedstrijd plaats vond tussen het nationale Filipijnse voetbalteam (!) en de straatkinderen van Payatas. De  ASCT, een engelse organisatie die samenwerkt met Kalinga, geven de kinderen geld om naar school te gaan. Als ze naar school komen krijgen ze voetbaltraining. Komen ze niet, krijgen ze ook geen training. Als hun cijfers erg om laag gaan, krijgen ze minder geld. Het is een mooi systeem en je ziet hoe onwijs enthousiast de kinderen zijn tijdens een wedstrijd. Heb er echt van genoten.

Daarna zijn we richting Eco Park gereden, een park dat helemaal is aangelegd vol met tropische planten. We hebben wat gedronken en gekletst met verschillende mensen. Moesten op de foto met een Jappanners die helemaal hysterisch werden omdat ze blanke mensen zagen, en hebben lekker een beetje rustig aan gedaan in het zonnetje. Een van de weinige chill momenten hier in Manila, zonder de hectiek van de stad. Met hele lieve mensen.

Daarna heb ik nog wat souvenirs gekocht, en daarna veel spulletjes gekocht op Papaya school die door de moeders van de kinderen zijn gemaakt.

 

Mijn vervoersmiddel van de afgelopen twee weken!

En toen kwam het moment van afscheid. Helaas. Terwijl ik in de jeepney zat ging de zon onder en veranderde de weg in een lichtjeszee. De geur van smog waar ik inmiddels (bijna) aan gewend ben, en Ate Jo die heel hard mee zong met You are not alone van Michael Jackson. Toen moest ik wel even een traantje wegpinken. En later al helemaal, toen ik Jo een hele dikke knuffel gaf. Ik zal haar oprecht, onwijs missen.

Vrijdag. Ik word wakker van een raar geluid dat verdacht veel lijkt op regen. Ik vlieg mijn bed uit en kom tot de conclusie dat het regent. En niet een beetje, nee. Het STORT. Een tropische regenbui in Manila. In het zuiden van Manila was er een tyfoon en wij hier kregen er het staartje van mee. Al gauw bleek dat het te gevaarlijk was om richting de Payatas te gaan omdat het een laaggelegen gebied is, en er veel modderstromen waren.

Ik besloot om iets te doen met het rare weer en ben samen met Philippe, onze leraar, de regen ingegaan. Compleet ingepakt waren we alsnog binnen 5 seconden doorweekt. We zijn rond gaan lopen in het dorpje beneden en hebben mensen geinterviewd over het weer en de klimaatverandering!

En het is gepubliceerd op   http://verspers.nl/foto/join/1751/opmerkelijke-tropische-storm-treft-de-filippijnen/

Hoera! De eerste publicatie is binnen!

 

Om kwart voor 6 vanochtend kwakte ik mijn wekker uit, en liep ik half slaapwandelend naar de lobby waar de bus aan kwam rijden voor een toffe trip. We zijn met de hele groep naar Mount Makiling geweest een vulkaan die niet meer ‘echt’ actief is en volledig begroeid is met een prachtig tropisch regenwoud.

Het was een enorme klim naar boven. We liepen eerst een eindeloos prachtig slingerpad omhoog op met overal speciale bomen, bloemen, en een heerlijke geur.

 

Later werd het spannender toen we het begroeide regenwoud ingingen en van de paden afweken. Overal lagen spekgladde stenen op de grond. Zie hier voor je: Ilse met een veel te grote enorme foto rugzak, een camera in haar hand en Vans aan haar voeten. SPEKGLAD. Ook leuk dat je continu allerlei planten in je gezicht krijgt, rare insecten ziet lopen, en halverwege even wordt medegedeeld dat je van de planten af moet blijven in verband met bloedzuigers. Yum.

Na een hele klim slash glibberboel kwamen we boven. Er stroomde een oranje watertje met fosfor. We kwamen aan bij een deel van de vulkaan waar het fosfor omhoog borrelde. Je hoorde het bubbelen en overal was er mist. Echt een prachtig gezicht.
Daarna moesten we het hele stuk weer naar beneden, maar niet voordat het kei hard begon te regenen (die geur! Goddelijk!) en een vers geplukte kokosnoot kregen.  Een regenwoud zou een regenwoud niet zijn zonder stortregens.. heerlijk om dan in de stromende regen naar beneden te wandelen.

Daarna zijn we richting Manila Bay gereden waar je dan ineens de andere kant van de Filipijnen ziet. Een enorme drukte en duizenden mensen die naar de zonsondergang keken (die helaas alles behalve spectaculair was door een tyfoon verderop) en het aller vreemdste is, dat wij allemaal aan worden gekeken alsof we aapjes zijn. Acht fotograferen lopen langs, en worden gefotografeerd door de Filipijnen. Alsof ze nog nooit een blank persoon hebben gezien. Het was een van de raarste dingen om mee te maken. Aapjes kijken. Zij naar ons, wij naar hun.

Daarna was het tijd voor een cocktail en een laaaange rit (file, wanneer niet!) terug naar de uni. Nu even wat foto’s online gooien en dan snel mijn bed opzoeken want het worden een paar drukke lange dagen!

 

Gisteren was een hectische maar toffe dag. We begonnen de dag behoorlijk vroeg op de universiteit waar ik voor het eerst deze reis dwars door mijn wekker heen sliep. (hoezo moe!) Binnen 5 minuten was ik aangekleed want Lizanne, een journaliste die ik leerde kennen via twitter was al gearriveerd. (oeps, sorry!) Samen met haar en een klasgenootje gingen we richting de Papaya Academy waar ik (haleluya!) een camera kon lenen van iemand. We hebben een tijdje met de kinderen gedold en ik kreeg alle tien mijn wegwerpcamera’s terug. Hartstikke vol en voorzien van een naam! Yes!

Na een tijdje was het tijd om een interview te doen met Craig, de man achter NSCF, een organisatie die kinderen rondom de Payatas vuilnisbelt voorziet van onderwijs. Hij woont hier al 30 jaar en kon ons alles vertellen over de afgelopen tyfonen die hij stuk voor stuk heeft meegemaakt. Erg heftig om te horen. Nog heftiger was het toen we later door het gebied reden wat was overstroomd. Huisjes die compleet leegstonden. De zogenaamde resettlement arias. Mensen kunnen hier gratis wonen in een betonnen huisje (1 kamer). Alleen heeft de overheid deze huisjes gebouwd in een gebied wat als eerste overstroomt bij een tyfoon…

Het was alsof we door een spookstad reden. Later gingen we ook nog de sloppenwijken eromheen in en hebben we twee bijzondere interviews gehouden met overlevenden van de tyfonen die hun huis keer op keer wederopbouwen. Ongelooflijk waar de Filipijnen hun kracht vandaan halen. Hoe ze blijven lachen en positief blijven. Daar kunnen Nederlanders nog wat van leren.

Later werd het nog even spannend toen we net in het busje zaten om weg te gaan. Er waren rellen en we moesten bukken in de bus omdat de kans dat er pistolen aanwezig waren behoorlijk groot was. Het is dan even net alsof je in een film zit. Bizar. We reden echt van hot naar her en aan het eind van de dag zat ik weer compleet vol van alle indrukken van die dag.

Vroeg naar bed, want vanochtend werden we om 6 (!) uur opgehaald!

Oh, en ik krijg mijn wegwerpcamera’s terug!

Gisteren was echt de meeste hectische dag toch nu toe. ‘s ochtends werden Loes en ik opgehaald om naar Papaya Academy te gaan. Wederom in de jeepney van de Papaya school. We waren allebei heel slaperig en moe door de afgelopen week, en hobbelden dan ook half snurkend richting de school. Samen zijn we bezig met een multimedia project over de overstromingen rondom de vuilnisbelt.

Daar aangekomen wilde ik eerst wat gaan fotograferen op de school toen mijn camera definitief overleed. Paniek alom dus. Het belangrijkste ding waarvoor ik hier ben, kon ik niet meer uitvoeren. Ongelooflijk. Een camera crash bij een bijna drie jaar oude camera, zomaar ineens. Dikke vette pech. Of was het toch de Wawa geest? Gelukkig was iedereen heel erg behulpzaam en besloten we om eerst richting de sloppenwijken te rijden waar we ‘snel’ even een interview deden met iemand die haar huis vaak kwijt raakte door de tyfonen. Het ene moment zaten we in een auto met airco van degene die ons hielp, het volgende moment liepen we tussen het afval. De omschakeling is zo groot, en gaat zo ongelooflijk snel.

Daarna gingen we snel even ergens wat lunchen en vervolgens in een ander busje weer door naar het Sony Service Centre (weer een uur hobbelen). Reizen in de Filipijnen is echt ontzettend vermoeiend door de onwijze drukte, continu bijna-aanrijdingen en vooral heel erg veel herrie en hitte. Aangekomen bij Sony vertelden ze me dat ze de camera wel op zouden kunnen sturen naar Singapore… double merde. Daar had ik natuurlijk niks aan. Zwaar balend reden we terug richting de universiteit terwijl mijn hersens kraakten om een oplossing te bedenken. Huren, lenen, verzekering vragen? Toen belde een reddende engel van de organisatie dat ik zijn camera mag lenen tot dat ik weer naar Nederland ga, met uitzondering van donderdag. Ik kon wel janken. Men, ik ben zo ontzettend opgelucht!

Terugaangekomen stortten Loes en ik meteen in van vermoeidheid maar hebben we nog een avondje door zitten werken. Vanochtend om 8 uur moest ik weer aanwezig zijn om internet te regelen (die het nu eindelijk echt lijkt te doen!!) en toen ik daarvan thuis kwam viel ik meteen weer als een blok in slaap. Het hakt er in hier.

Alles is zo prachtig, en leuk en mooi om mee te maken, maar alles bij elkaar is het ook echt ontzettend heftig. Je wordt continu aangestaard alsof je een aapje bent, het is snikheet, het is hier geen moment stil. Overal en altijd is er herrie, muziek, praten, verkeer, geschreeuw. Privacy hebben we niet, momenten alleen niet, en je bent continu bezig met fotograferen. Eigenlijk heb je niet eens tijd om te verwerken wat je die dag hebt meegemaakt als je alweer verder moet. Vanavond lig ik om 10 uur in bed! (dat probeer ik tenminste) En morgen word weer echt een ongelooflijk toffe dag volgens mij.. nu al zin in!

Maar, we maken tussendoor ook gewoon lol hoor, met onze slaaphoofden!

In the jungle, in the jeepney (KLIK!)

 

Hoi!

Eventjes weer een update. Afgelopen zondag ben ik teruggegaan naar de Wawa Dam. Het blijft echt een magische plek, en deze keer was het nog mooier! Wel merkten we dat het zondag was, en dat het er ineens heel erg druk was met lokale bevolking. Er werd gemountainbiked, er waren crossmotors en overal schalde er karaoke uit de rieten hutjes. Dat is wel echt een hele bizarre ervaring. Loop je door een prachtig stukje jungle en natuurschoon, hoor je overal zingende mensen.

Karaoke (KLIK!)

We hadden deze keer begeleiding van een ‘guard’ die daar woonde. De dam was vroeger de belangrijkste watervoorziening van Manila, maar is tegenwoordig alleen nog een vakantieoord voor de armere mensen die daar hele dag in het water liggen te poedelen. De overheid wil het gebied herstellen, de historie terugbrengen en alles renoveren. Nog meer een toeristenspot van maken. Naast het water woont alleen een hele community, die er erg op tegen waren. De regering wilde hun er weg hebben. Na twee jaar van aanslagen (we liepen langs checkpoints van het leger) op de overheid is er sinds 6 maanden een akkoord. Het was er dus veilig, maar voor de zekerheid wel een guard mee. We vallen zo ongelooflijk op hier!

Hectisch (KLIK)

We liepen door het dorpje langs het water waar men houtskool maakt. Overal stonde mango bomen, bananen bomen, cacao bomen en zelfs wilde orchideeen gezien! Echt zo mooi allemaal. Na een tijdje wandelen kwamen we aan bij wat bootjes en werden we in een kano(tje) naar de overkant gebracht. Natte voeten. De guard klom in een palmboom en haalde er kokosnoten uit. Iemand toverde een fles vodka te voorschijn en zo zat ik midden in de jungle, aan het water met een rietje een kokosnoot met vodka leeg te slurpen. Heer-lijk!

Kokosnoten openmaken (KLIK)

 

De terugweg was wat minder…mijn camera gaf ineens een error aan en ik kreeg een halve rolberoerte. Na een tijdje proberen deed hij nog steeds niks, en de vrouwen begonnen hysterisch te gillen dat het de wawa geest was die dit deed. Heel vaak gaan er schijnbaar camera’s kapot bij Wawa Dam…

Terug aangekomen bij de Universiteit deed hij het weer…

Gisteren was wederom een pittige dag! Nadat donderdag een ‘rust’ dag was waarin ik vooral veel heb nabewerkt, ging ik gisteren weer op pad. Ik werd om half 10 opgehaald met een jeepney na een slapeloze nacht. Ik lag half te pitten op mijn rugzak toen ik wakker werd van het jeepney geronk. Heerlijk is dat. Ik stapte bepakt en bezakt in en al hobbelend en bobbelend gingen we richting Papaya Academy. Het is echt bizar. Een jeepney komen uit de tweede wereldoorlog en waren van de Amerikanen, ze zijn hier verlengd en omgebouwd tot bussen. Inclusief gaten in de grond en stangen om je vast te houden. En dat is maar goed ook!

Jeepney tocht

Na een uurtje hobbelen kwamen we aan op Papaya Academy waar het eigenlijk al vertrouwd voelde. We hebben nog even wat afspraken doorgenomen en toen kon ik de wegwerpcamera’s gaan uitdelen aan de kinderen. Ik had een aantal richtlijnen en regels opgesteld en de leraressen hadden tien kinderen uitgezocht die netjes naast elkaar zaten te luisteren naar de uitleg. Ongelooflijk. Nederlandse kinderen kunnen er nog wat van leren.

Wegwerpcamera project: de fotografen!

Daarna ging ik met de kinderen mee de Jeepney in om ze thuis te brengen naar de sloppenwijk Payatas. Dit is een sloppenwijk rondom een vuilnisbelt waar mensen hun geld verdienen. Wat een cultuurshock krijg je dan. Het ene moment stralende kinderen op de school met een bord eten voor hun neus, en het volgende moment kom je op de plek waar ze wonen. In de stank, tussen de dieren, tussen het afval. Het was leuk dat mijn begeleidster van Papaya heel veel mensen kende daar waardoor ik daadwerkelijk op veel plekken naar binnen kon. Halverwege begon het ook nog eens flink te regenen. (typisch! We doen een project over water, en het regent normaal gespreken nooit rond deze tijd!)

Met een trycicle ben ik rondgereden door de sloppenwijken. Van de ene kant naar de andere kant. Ik heb gezien hoe men het afval dat ze verzamelen wassen in de rivier, die ontzettend vies is. Daarna brengen ze het naar de junkshops die er zitten, of naar de fabriek. Een kilo lege plastic flesjes levert ze 12 peso op. Dat is ongeveer 0,22 cent. Schokkend. Iedereen was echt heel erg lief voor me en het was heel bijzonder om zo welkom geheten te worden.

Ik sprak met een gezin dat met zijn zevenen in 1 ruimte sliepen. Ze vertelden me over de ramp uit 2002 waarbij door een enorme regenbui het afval van de berg afgleed en honderden mensen de dood vonden. Verschrikkelijk. Ondertussen boden ze me een drankje aan wat bestond uit zoete aardappel, chocolademouse, cocos, rijst, gelatine, en weet ik veel wat nog meer.. ik heb het maar niet geproeft haha.

Het drankje

Ook nam ik een kijkje op een kleuterschool waar de kinderen van de Payatas les krijgen. Bijzonder om er te mogen kijken. Ik heb echt ongelooflijk veel gezien en gehoord en het is gewoon teveel om allemaal even op te schrijven. Er komt vast nog veel meer naar boven de komende dagen!

Ik heb er een aantal uren rondgelopen tussen het afval, en af en toe bij mensen binnen geweest. Het was een hele bijzondere ervaring. Volgende week ga ik terug. Nu eerst nog wat in de buurt bezoeken en morgen ga ik weer op pad.

Overigens heb ik gisterenavond nog een hapje ‘balut’ op. Dit is een 18 dagen oud kuiken in het ei die ze koken. De eerste botjes en veren zijn al ontstaan… ugh! Toch smaakte het gewoon naar omelet..

Tot snel!

Er zijn trouwens nog steeds veel problemen met internet, dus kan ik weinig updates plaatsen, maar ik doe mijn best!

Woensdagochtend werd ik in de jeepney van stichting Kalinga opgehaald, wat een luxe! Ik stond bepakt en bezakt voor de dorm waarin we slapen toen de jeepney de hoek om kwam rijden. We slapen overigens met vier mensen op 1 kamer waaronder een Filipijns meisje. Het is allemaal een beetje behelpen, maar na een paar brakke nachten ben ik er inmiddels aan gewend. Gelukkig hebben we, bijna een week later, nu eindelijk goed werkend internet ergens op de campus. Dus vandaar de vertraging met de updates. Wel leuk is dat we in plaats van research en nabewerken gewoon naar een karaoke bar konden gaan.

Onderweg in de jeepney keek ik mijn ogen uit. Overal auto’s, jeepneys, trycicles, fietsers, voetgangers en ga zo maar door. Het is een wonder dat iedereen zo kan rijden zonder dat er regels zijn. Hoe verder we de stad uitreden hoe meer de omgeving begon te veranderen. Nog steeds heel chaotisch maar de stad veranderde langzaam in een sloppenwijk. Veel grijs beton, terwijl de mensen heel kleurig gekleed zijn. Hanengevechten, kraampjes. Spullen die men vindt op de vuilnisbelt worden er verkocht. Nadat we nog een stuk gereden hadden kwamen we eindelijk aan bij Papaya Academy waar ik echt ontzettend leuk ontvangen werd door alle kinderen. In elk lokaal zeiden ze hallo!

Kalinga (Klik voor het filmpje!)

Ik heb gezien hoe prachtig het eruit ziet. De kinderen eten in de grote gezamelijke ruimte beneden, kunnen boven gymen op het dak van de school, er is een computerruimte en een labaratorium. Een bibliotheekje en een knutselzaal. Het ziet er allemaal zo mooi uit, en de kinderen zijn zo blij als je er bent!

Dus lieve mensen, doneren mag nog steeds! Aan het eind van de reis zal ik alles direct aan stichting Kalinga geven!

8540452 tnv I P A Wolf  

Een aantal moeders van de kinderen kregen een massage cursus om op die manier iets te leren waarmee ze geld kunnen verdienen. Ik was de gelukkige en mocht ‘model’ liggen bij de lerares! Twee uur lang kreeg ik een full body massage en hand/voetreflexmassage! Heer-lijk. Onverwacht maar meer dan welkom na een aantal behoorlijk brakke dagen. Daar lag ik dan, aan de andere kant van de wereld met allemaal giechelende Filipijnse vrouwen om me heen, op de grond in een schoolgebouw.

Daarna besloten we om alvast naar de Wawa Dam te gaan die bij mij sowieso op het programma stond om te fotograferen. Er gingen een aantal mensen mee en het was supergezellig. Langs de kant van de weg wachten op een jeepney. De chauffeurs vertellen dan dat je met 7 man makkelijk in kan stappen, terwijl er echt NIEMAND meer bij past. We zochten de schaduw op en stonden te wachten bij een huisje langs de weg waar benzine werd verkocht in flessen cola. Hartstikke illegaal natuurlijk, maar het verdiend net ietsje meer dan het minimumloon daar (350 pesos per dag, dat is ongeveer 6 euro) Na een jeepney of 5 hadden we er eindelijk eentje waar we in konden.

En wat voor een.
De muziek stond kei hard aan. Ze hadden een toeter met een neppistooltje eraan waar continu mee getoeterd werd, en eentje met een bom erin die op een heel hoog toontje: ‘WAWA’ schreeuwde. Ondertussen hing de chauffeur uit het raam om mensen naar binnen te lokken en kwamen er gaandeweg steeds meer mensen in totdat iedereen op elkaar gestapeld zat tot het plafond. Ondertussen overal om je heen getoeter en vooral heel veel smog. Ik geloof dat ik op dat moment de cultuurshock had. Iedereen die instapte zocht naar geld en gaf het via de buurman door totdat het bij de chauffeur kwam. Die zocht wisselgeld en gaf alles weer door naar achter.

Jeepney (klik voor het filmpje!

Uiteindelijk waren we er nadat we ernstig vertraagd waren door een cementwagen die over de weg lag. Het was er prachtig. Het eerste stuk moesten we lopen langs allemaal hutjes waar mensen woonden en eten verkochten. Uiteindelijk na een kronkelweg met heel veel stenen waren we bij de dam. Het is er echt gigantisch. Onbeschrijfelijk mooi.

En zelfs daar doet men aan Karaoke (filmpje!)

daarna weer met de jeepney terug naar de Papaya Academy, en vervolgens hebben ze me weer teruggebracht naar de universiteit waar ik aankwam met een smog lucht waar je gek van word. Ongelooflijk wat een stad! Volgens mij kwam er zelfs smog uit mijn oren..

Vandaag is een bewerkings en regeldagje. Die computer dagen horen er helaas ook bij, maar zijn stiekem ook wel fijn om een beetje bij te komen van alle indrukken.

Vanavond gaan we naar Eastwood, een wijk verderop waar we ook gaan eten met de mensen van de universiteit. Morgen ga ik weer richting Papaya Academy!

Hoi!

Mijn allereerste blog heeft even op zich laten wachten wegens verschillende omstandigheden. Allereerst ben ik tijdens het vliegen erg ziek geworden dankzij de voorhoofdholteontsteking. Na 2 keer stijgen en landen dacht ik dat mijn hoofd eraf zou knallen en ben ik met een jetlag van hier tot Tokyo aangekomen op de Universiteits campus. We slapen op de Ataneo Universiteit, een enorme campus die wat Amerikaans aandoet. De eerste dag heb ik meteen maar geskipt en ben ik mijn bed in gegaan. Drie dubbel balen en kut. Terwijl de rest een erg officiele welkomslunch had lag ik in een kamertje gefrustreerd te zijn. De volgende dag maar direct langs een dokter gegaan die me andere antibiotica voorschreef en me medicijnen gaf waardoor het tenminste los zou komen in mijn hoofd. Het zat compleet vast doordat de luchtdruk het allemaal richting mijn oren had geduwd (ik hoor dus bijna niks, watte?).

De volgende dag ben ik wederom langs de dokter gegaan en heb ik maagbeschermers meegekregen want ik had (natuurlijk) alle bijwerkingen van de pillen. Gelukkig ging het daarna beter en heb ik de campus een beetje verkend.

En toen begon het grote avontuur pas écht!