Het Caldey Avontuur: deel 1

Het avontuur begon al in Bristol. Na een fijne vlucht en een overnachting in een hotel aldaar, stapte ik in alle vroegte op de trein naar Tenby. Tot Cardiff, waar ik over moest stappen ging alles perfect. Een mooie trein, superluxe met stopcontacten en wifi. Wifi, dat wat ik probeerde te vermijden kwam ik overal tegen. In het hotel, in de trein, in de stad.

Toen ik in Cardiff overstapte in de boemeltrein naar Tenby, ging het mis. Door de overstromingen reden er geen treinen. Ik zat anderhalf uur vast op een heel klein stationnetje waar ik veel te sterke vieze thee dronk in een grauw winkeltje. Ik praatte met de winkelmevrouw, en met een andere gast die ALLES wist over Harry Potter. De tijd vloog gelukkig voorbij. En zo gebeurde het dat ik na 8 uur lang bussen en treinen en nog meer bussen uiteindelijk in Tenby arriveerde. In regenachtig Tenby welteverstaan. In een uitgestorven Tenby, een vissersdorpje waar het in de zomer krioelt van de toeristen. Waar de hotels ‘kleuren tv’ en ‘warm water’ aanbieden. Waar iedereen, iedereen kent.

Ik belde aan bij het hostel dat me was aangeraden door een van de monniken van het eiland. Maria, de eigenaresse, een Spaanse, deed open. Ze had me niet meer verwacht. Ik kreeg een piepklein kamertje, waar ik mijn koffer net in een hoek kon openen. Buiten regende het. Ik was moe, en voelde me alleen. Ik had al vernomen dat er de volgende dag waarschijnlijk geen boot zou gaan wegens het aanhoudende storm weer. Ik had behoefte aan een warme knuffel, maar die was er niet. Wat kan een mens zich dan alleen voelen.

Enigszins zombie achtig ging ik het dorpje wat verkennen. Het was triest, grijs en grauw. Uitgestorven. En heuvelachtig. Ik als niet sportende Nederlander die geen heuvels gewend is, had het zwaar. Ik voelde me verloren en alleen. Het geen contact hebben op momenten dat je je zo voelt, is confronterend. Ik liep over het strand. Waaide bijna uit mijn schoenen. Het was onwerkelijk om ineens bijna op de plaats van bestemming te zijn. En nog onwerkelijker dat je het eiland kunt zien liggen, maar weet dat je er niet kan komen.
Mijn mond viel open van verbazing toen ik in de haven alle boten in het zand aantrof. Zulke eb en vloed had ik nog nooit meegemaakt! Ik slenterde wat tussen de boten door, en vond de befaamde boot naar Caldey. Toen de avond viel zocht ik een cafeetje, at ik hele vieze wortelsoep. Ik kon wel janken. Buiten viel het met bakken uit de hemel, de paar mensen die ook aan het eten waren hadden het gezellig en naar hun zin. Ik probeerde contact te leggen met een vrouwtje aan de bar. Na even gekletst te hebben voelde ik me ietsje beter, maar de vermoeidheid eiste zijn tol. Vroeg onder de wol na de eerste dag.

De tweede dag was het nog steeds ontzettend slecht weer. Maria maakte me wakker om te vertellen dat er inderdaad geen boot ging. Een beetje verdoofd probeerde
ik het Engelse ontbijt weg te werken met worst en ei. Om 7 uur ‘s ochtends. Geen goed idee. De tweede dag heb ik eigenlijk de hele dag rondgestruind door het dorp,
alles verkend. Ik ontdekte dat ik niet weg kon, aangezien de gehele omgeving overstroomd was door de hevige regenval. Vast in een vissersdorp, het is weer eens wat
anders! Titus, de monnik, en tevens de ‘Guestmaster’ van het eiland, smste me. Ik moest even gaan checken of mijn boodschappen, die in de loods in de haven stonden niet overstroomd waren. Want het water had ontzettend hoog gestaan de nacht ervoor.

Daar aangekomen trof ik inderdaad een loods aan, en stond ik tot mijn enkels in het water. Gelukkig stonden de boodschappen op een verhoginkje en kon ik bijna alles nog redden. Alleen had ik geen plek om het op te eten! Het was bedoeld voor mijn tijd op het eiland. Ik vroeg aan Maria of ik misschien bij haar zou mogen koken. Ze maakte een uitzondering, en zo stond ik ‘s avonds mijn eigen maaltijd in elkaar te flansen terwijl Maria vertelde over haar leven in Spanje.
Mijn prepaid telefoontje deed goed dienst, het smsen met brother Titus kalmeerde me. Hij straalt een bepaalde rust uit, stelde me gerust. Het contact met Maria hielp me ook, ik begon met thuis te voelen in het hotelletje. Ik baalde nog steeds van het weer, maar ik raakte niet meer in paniek bij het idee dat er de volgende dag geen boot ging