Schier

Het was weer zover. Ik snakte naar de zee. Naar ruimte. Naar wind in je haar en zout op je lippen. Ik snakte naar rust. Ik snakte naar  eiland. Ik was eigenlijk nog nooit echt op de Nederlandse Waddeneilanden geweest. Ja, op Texel, toen ik 12 was. Maar Texel is in mijn ogen geen eiland. Ik ben Caldey gewend. Ik wil klein, fijn, een beetje terug in de tijd.

Er is een plek waar ik eigenlijk al een hele poos naartoe wilde. En ik hoorde om me heen dat het prachtig moest zijn. Ik wilde eilandfoto’s maken. Ik wilde even weg uit de snelheid. Ik wilde ruimte om me heen. Ik ging naar Schier.

En Schier, (mag ik je zo noemen?) wat ben je mooi. Wat ben je ongelooflijk mooi. Met je uitgestrekte vlaktes niemandsland. Met je wilde zee. Met je zon en je regen. Met je storm en je mist. Met je nevel en wolken. Met je schattige huisjes. Je lieve mensen. Met je achterlijk mooie natuur. Met je eindeloze duinen. Je olifantenpaadjes. Je stilte. Je grootsheid in al je kleinheid. Met je mooie vogels. Je prachtige schelpen. Je zandbanken. Je vuurtorens. En zelfs je heuvelpaden door de duinen vond ik leuk, ook al heb ik ze een klein beetje vervloekt toen ik er met wind tegen overheen fietste.

Ik ben fan van je Schier. Misschien ben ik zelfs een beetje van je gaan houden.

Tot snel!