Ik stond vanochtend op en had eigenlijk niet zoveel zin in vandaag. Een beetje moe. Een rommelig huis. Een druk hoofd. Zoveel te doen. Maar ik had afgesproken in Amsterdam. En ik wist dat Glen Hansard op zou treden in een platenzaak. En voor een half uurtje live naar zijn muziek luisteren heb ik vrij veel over.
En soms kan zo’n dag waar je eigenlijk geen zin in hebt, de mooiste dag van de maand worden. Ik voer in een bootje over de grachten. Met de wind in mijn haar en de zon op mijn gezicht. In prima gezelschap. Toeristen die voorbij varen en foto’s maken. Een meerkoet die een nestje bouwt. Een meeuw die bijna mijn hoofd raakte. Verliefde stelletjes op de kade. En daarna lopen naar Concerto.
Bezweet. Bang om te laat te zijn want vol was vol. Maar gelukkig was het nog niet vol. En alsof het zo moest zijn werd het snel na binnenkomst drukker en drukker. En na een dik uur wachten in een bloedheet Concerto kwam hij vrolijk binnen gewandeld. Glen. En begon hij te spelen. Een dik uur lang. En oh wat was het de moeite waard. Lachen en soms ook bijna een traan. Want mooi.
Wat eerst meteen na het concert naar huis toe was, werd na afloop met 2 vriendinnen het terras op. Rosé als avondeten. En wat bitterballen. En toen kwam Glen gewoon nog even gezellig op het terrasje naast ons zitten. Want de avond was nog niet leuk genoeg blijkbaar. Het ‘terrasje’ werd al gauw een paar uur van heel hard lachen en lol met drie hele gelukkige mensen.
Terug in Breda op de fiets met het laatste stukje avondrood voordat de nacht het licht opslokte. Zachtjes zingend en knetter gelukkig. Ik wil veel vaker geen zin hebben in een dag.
Leave a comment