Twee-duizend-en-vijftien

Het is weer tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar. Ik hou stiekem wel een beetje van die terugblikken. Een beetje melancholisch mijmeren over wat het afgelopen jaar me allemaal gebracht heeft. Scrollen door mijn foto’s op mijn Iphone en dingen tegenkomen die ik alweer was vergeten. Dingen om bij stil te staan en dingen om snel weer te vergeten.

Ik luidde twee-duizend-en-vijftien in samen met een lieve vriendin in Antwerpen. Er was een fles prosecco die we aan de kaai opdronken terwijl we naar het vuurwerk keken. Er waren eindeloze dansjes en er was een leuke Belg die ook nog eens goed bleek te kunnen zoenen. Al met al een prima begin van het nieuwe jaar.

Eigenlijk zag ik best wel een beetje op tegen dit jaar. Nee, dat is niet het goede woord. Ik vond dit nieuwe jaar nogal spannend. Afgestudeerd en wel was ik natuurlijk, maar qua opdrachten liep het allemaal nog niet zo. Het vertrouwen in mezelf als zzp-er was nog niet heel erg groot in januari.

Gelukkig had ik niet zo veel tijd om daar mee bezig te zijn want ik was druk bezig met het organiseren van mijn allereerste boekpresentatie. Op zestien januari -tevens de verjaardag van mijn oma- werd Weather Permitting feestelijk gepresenteerd bij Boekhandel Heinen in Den Bosch. God wat was ik zenuwachtig. De beamer deed het, Iris Penning, de leukste zangeres van Nederland was er ondanks haar griep en samen met Ronella (die ik vond via twitter! HOERA!) namen we de tekst door. Ik had Ronella gevraagd mij te interviewen zodat ik niet enkel een lezing hoefde te geven. Ik zat aan een tafeltje heel erg te focussen op mijn tekst en durfde niet de boekwinkel in te kijken. Geen idee of het druk zou worden. Toen we begonnen keek ik op en kreeg ik een halve hartverzakking: de boekhandel was afgeladen vol. Ik begon de boekpresentatie dan ook met een kop als een kreeft.

Het was misschien wel een van de mooiste momenten van afgelopen jaar. Het harde werken werd beloond, Iris kreeg mensen aan het huilen met haar mooie liedjes en er waren zoveel leuke lieve mensen gekomen. Dankbaar was ik toen ik ‘s avonds met twee vriendinnen bitterballen en bier naar binnen werkte op mijn veel te hoge hakken.

De weken erna stonden in het teken van het boek. Omroep Brabant kwam me filmen, en nodigde me uit bij de radio. Mijn boek kwam langzaam maar zeker in de boekhandels te liggen en ook via mijn website bleven de bestellingen binnenkomen. Ik kon het niet geloven. In februari was het tijd om alles eruit te gooien en dus danste ik vier dagen verkleed als eenhoorn in het mooie Oeteldonk. Het was misschien wel de leukste carnaval ooit.

Na de carnaval ging alles heel snel. Ik mocht komen praten bij Spijkers met Koppen, sprak bij Pecha Kucha Breda, Weather Permitting stond in verschillende kranten en ik begon steeds meer opdrachten te krijgen. En dus was het eind februari tijd voor een roadtrip naar de zon. Naar de Zeeuwse zon welteverstaan. Samen met vriendin Dagmar heb ik een hele middag in de zon in de duinen gelegen en naar de blauwe lucht gekeken. Eindeloos gefilosofeerd over het leven, bier gedronken en heel hard liedjes meegezongen in de auto.

In maart mocht ik samen met Bob van Omroep Brabant een nachtje plaatjes draaien op de radio. Was ik te zien in Fotostudio de Jong, hing ik twee foto’s op in het kantoor van de wethouder van cultuur in Breda én waaide ik uit op Schiermonnikoog. Wat eerst een eventueel nieuw eiland project zou worden werd uiteindelijk gewoon een heerlijke drie dagen weg samen met mijn broer. Het eilandgevoel opzoeken wat ik zo had gemist. Ook zag ik Spinvis live tijdens een verrassingsoptreden ergens in Breda.

April kabbelde voorbij. Ik had meer opdrachten, leerde leuke nieuwe mensen kennen en danste een dag en een nacht op de verjaardag van onze Willie. In Mei zocht ik mijn ouders op in Zuid-Frankrijk waar zij hun 25 jarige huwelijk vierde. Het was een heerlijke week in de zon. Bij thuiskomst mocht ik meteen de leukste bruiloft van het jaar vieren: die van mijn eigen neef. Er waren dansjes op Jazz in Duketown en nog meer publicaties in kranten.

Juni gaf me een super intiem concert van Glen Hansard, en later nog een uur of wat zuchtend naar hem staren op een Amsterdams terras. Ik fotografeerde een tof feest van de Hypotheker, kreeg 10 pagina’s over mijn boek in Seasons en begon na te denken over Project Papa. Juli vloog voorbij met leuke dingen en veel werken in mijn atelier.

In augustus maakte ik een daadwerkelijk begin aan Project Papa. Twee weken lang genoot ik van de Zuid-Franse zon, wijn en lekker eten terwijl ik natuurlijk ontzéttend hard aan het fotograferen was.

In september vierde ik mijn verjaardag in mijn favoriete katenjurk, at ik heel veel taart, reed ik in een elektrische BMW i5, werd mijn chinchilla beroemd in het NRC, zag ik Glen Hansard in Brussel terwijl ik een helse griep had. Wandelde ik heel wat kilometers door het Mastbos, trouwde ik een hond (huh?) en was ik te gast bij Autoloze Talkshow, een supertoffe literaire talkshow in Nijmegen. Oktober bracht me de zee, allerlei leuke feestjes en nogmaals Glen Hansard (Oei, nu wordt het genant). Dit keer in Amsterdam. Ik gaf workshops in Amsterdam en Den Bosch en werkte vooral veel. Net als in november en december eigenlijk.

Samen met Marleen Hoftijzer werkte ik aan mijn grootste opdracht tot nu toe en natuurlijk was er ook de persreis naar Ortisei samen met Tjeerd Langstraat waarin ik de mooiste foto’s maakte in de bergen. Dat er in 2016 maar meer van dit soort reisjes mogen komen.

Natuurlijk kende ook 2015 zijn nare momenten. Ik nam afscheid van Ome Joop, mijn lieve buurman die ik heel erg zal gaan missen. 2015 was ook het jaar dat ik een nachtje moest slapen in een slaapcentrum en waar ik ontdekte waarom ik eigenlijk al jaren zo moe ben: ik rust ‘s nachts niet uit wegens een slaapstoornis. Ergens fijn, ergens niet. Medicatie uitproberen is niet echt mijn favoriete bezigheid. Natuurlijk waren er ook genoeg momenten waarbij ik het hele zzp-zijn ontzettend eng vond en waren er dagen waarop ik het écht even niet meer zag zitten maar al met al was 2015 een waanzinnig mooi jaar.

Oh, een voordat ik het vergeet; op de valreep van dit jaar kocht ik natuurlijk nog mijn prachtige nieuwe Nikon d810. (Hoe kan ik dat vergeten!)

In twee duizend zestien hoop ik eigenlijk gewoon dat het een beetje wordt als in 2015. Met nog meer leuke klussen, workshops, strandwandelingen, reisjes. Hooguit met nog een beetje meer liefde én een fijn huisje in het mooie Den Bosch. Lief, mooi 2015, dankjewel voor dit jaar. Je leerde me geloven in mezelf.